Where the streets have no name (1980-1990)

Μαζώχτηκαν το 1976 στο Δουβλίνο κι από τότε συνεχίζουν οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι να μου στοιχειώνουν την ύπαρξη. Ο Bono με την πρόστυχα ρομαντική φωνή, ο The Edge με την απίθανα περίεργη κιθάρα, ο Clayton με το στεγνό μπάσσο του και ο Mullen με τις μπαγκέτες του.
Οι U2 δεν μ'αρέσουν απλά. Είναι κομμάτι από τη ζωή μου. Με μεγάλωσαν και με ταξίδεψαν. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Είναι όμως εξαιρετικά σημαντικοί.

Προχώρησα μόνος μου όλο το Παρίσι με το "Where the streets have no name", πόνεσα για χαμένες στιγμές με το "with or without you", πολιτικοποιήθηκα με το sunday bloody sunday", χόρεψα δακρυσμένος με το "new year's day", φλίπαρα με το when love comes to town". Μια ζωή σας λέω. Και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο.
Μη σας τα ζαλίσω με μένα όμως. Αυτοί οι Ιρλανδοί έχουν φτιάξει αριστουργήματα. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι λαμογιές τους στην πολιτική. Μπορώ να συμφωνήσω μ'αυτούς που τους θεωρούν ακτιβιστές της αρπαχτής, φτάνει κι αυτοί να συμφωνήσουν πως με τη μουσική τους οι U2 πρόσθεσαν καινούργιες λέξεις στο λεξικό της rock.
Η πορεία τους χωρίζεται σε δύο μέρη. Από το 1976 (το 1980 στην ουσία) μέχρι το 1990, μεχρι το Rattle and Hum δηλαδή, και από τότε μέχρι και σήμερα. Έτσι θα τους ακούσουμε κι εμείς.

With or without you
Where the streets have no name
Bad
I still haven't found what i'm looking for
I will follow
Desire
Pride (in the name of love)
Sunday bloody Sunday
New year's day
Angel of Harlem
The unforgettable fire
When love comes to town (B.B.King)