This is the sea (you used to live in rivers but...)

Καλή και αγωνιστική βδομάδα να 'χουμε.
Και για να είναι και καλή και αγωνιστική σκέφτηκα να την ξεκινήσω με κάποιους από τους αγαπημένους μου.
Τα Νερόπαιδα ξεκίνησαν στα 1983 με αρχηγό των ινδιάνων (και ηγέτη των πιστών) τον Μιχαλάκη τον Scott και μουσικούς από Αγγλία, Ιρλανδία και Σκωτία. Σπίτι τους όλη η γη με προτίμηση όμως το Spiddal (Ιρλανδία) και το Findhorn (Σκωτία).
Η μουσική τους φόρμα, στην αρχή τουλάχιστον, ήταν μια folk-pop με ερεθίσματα από την new wave σκηνή αλλά και το κλασσικό δωδεκάμετρο rock'n'roll.

Ο ήχος τους, εξαιρετικά αναγνωρίσημος.
Αφού λοιπόν πέρασαν το στυλ τους (που αποκαλέστηκε Big music, ένεκα πνευστά βιολιά και άλλα τέτοια όμορφα) και τρέλλαναν γνωστές μπάντες της εποχής (Simple Minds, The Alarms κλπ κλπ), αποφάσισαν ν'ασχοληθούν με τα κέλτικα κόλπα, τις ιρλανδέζικες μπαλάντες και το καθαρό folk της γειτονιάς τους. Και το έκαναν με μεγάλη μαεστρία. Και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι και σήμερα (ζωή να 'χουν τα παληκάρια).

Τόσο καλά που πολλοί και εξαιρετικοί μουσικοί, με πρώτους τους Bono και The Edge να δηλώνουν φαν και να συνεργάζονται μαζί τους πολλάκις.
Οι λεβέντες έχουν έρθει και στην ψωροκώσταινα. Δείτε εδώ το άπαιχτο The pan within από το καλοκαίρι του 2007 στον Βύρωνα. Ο ήχος δεν είναι κι ότι καλύτερο αλλά η συναυλία ήτο υπεροχότατη και η νύχτα έτι θερμότερη. Φέτος λένε να μας ξανάρθουν. Από το στόμα τους και στου Αλλάχ το αφτί (λέω εγώ).
Αυτά τα ολίγα.

Σας υπενθυμίζω τη μάζωξη της κουκούλας στην παλιά Βουλή την Τετάρτη 1 Απρίλη και, φυσικά την γενική απεργία της Πέμπτης 2 Απρίλη και την συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως στις 11 πμ. Εκεί θα φανεί ποιος αγωνίζεται κι όχι με τις μαλακιούλες του στυλ "σβήστε τα φώτα να τους δείξουμε εμείς".
Άντε καλή μας ακρόαση.

Red army blues
The whole of the moon
On my way to the big light
This is the sea
A life of Sundays
The pan within
A girl called Johnny
Sweet thing
The ladder
The stolen child
Book of lightning
Fishermans blues