Άνοιξη είναι θαρρείς (ή το κλεμμένο παιδί)

Στα 1886 ο William Butler Yeats έγραψε ένα ποίημα. Ένα ποίημα που, μαζί με άλλα ποιήματα, έβαλε σε μία συλλογή που την κυκλοφόρησε στα 1889. Η συλλογή αποκαλείται The Wonderings of Oisin and Other Poems και το ποίημα The stolen child.
Όποια ή όποιος ενδιαφέρεται ας ψάξει να τα βρει. Υπάρχουν και στο internet αλλά και στην αγγλική έκδοση σε κάποιο βιβλιοπωλείο.
Το ποίημα μιλάει για το παιδί που κλάπηκε από τις νεράιδες και τα ξωτικά, το παιδί του νερού, το άγριο παιδί, το παιδί-άνθρωπος. Που κλάπηκε για να πάει σ'έναν κόσμο που θα καταλάβαινε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εμένα όλα αυτά μου ορίζουν την άνοιξη. Την χειρότερη από τις εποχές που μ'αρέσουν. Την εποχή που όλα μοιάζουν να ξαναγεννιούνται. Την εποχή που όλα όσα θάβαμε τον χειμώνα επιστρέφουν με χρώματα τόσο ζωντανά που σκοτώνουν. Την εποχή που τα θέλω μοιάζουν να κοροιδεύουν τα πρέπει, χωρίς όμως να καταφέρνουν να επιβληθούν.
Τότε που οι νεράιδες και τα ξωτικά (όχι μόνο της κελτικής ή ιρλανδέζικης μυθολογίας) βγαίνουν και κλέβουν παιδιά. Τότε που κάποιοι μιλούν για αναγέννηση της ζωής.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο άνθρωπος κρεμιέται τόσο από τη ζωή που να την μετράει με εποχές. Τι να βρίσκει άραγε το τόσο σημαντικό μέσα στην ηλίθια διαδοχή της μέρας με τη νύχτα και των χειμώνων με τις άνοιξες; Και τι να βρίσκει το κλεμμένο παιδί στην άλλη μεριά του νερού; Τι κρίμα που δεν υπάρχουν νεράιδες να τις ρωτήσουμε. Τι κρίμα που μας εξαφάνισαν τα ξωτικά.

Η Germaine Beaumont έγραψε κάποτε πως η άνοιξη γεννιέται με το γέλιο της γυναίκας και πεθαίνει με το κλάμα του παιδιού. Του δικού μας κλεμμένου παιδιού πάντως αποκλείεται.
Και μην σας απασχολούν οι υπέροχες ανοιξιάτικες βροχές. Είναι απλά ο ουρανός που κλαίει από χαρά. Το παιδί βρήκε τον κόσμο όπου όλα είναι κατανοητά. Άλλη μια άνοιξη ήρθε.

Το stolen child αποδώθηκε καταπληκτικά και από την Loreena McKennitt αλλά και αργότερα από τους Waterboys.

Where dips the rocky higland
of Sleuth Wood in the lake
there lies a leafy island
where flapping herons wake
the drowsy water rats
there we've hid our faery vats
full of berrys
and of reddest stolen cherries
Come away, O human child!
to the waters and the wild
with a faery, hand in hand
for the world's more full of weeping
that you can understand