Serenity

Η λήθη που φέγγει....μου συνέβη μια φορά, δίπλα στη θάλασσα, ξαναβλέπω τη σκηνή.
Έξι η ώρα το πρωί, τα πάντα ήσυχα, οι γλάροι δεν είχαν αρχίσει να κραυγάζουν. Ήμουν καθισμένος δίπλα στο νερό, πάνω στο χορτάρι.
Ξαφνικά, σύντομο γλύστριμα, βρέθηκα άδειος από μνήμη, τέλειο κενό και ταυτόχρονα σκληρός πυρήνας, σα να έκλεισε γύρω μου η γη. Καταπίνεται, με καταπίνει, έκλειψη γης.
Για τρία λεπτά, ή τρεις αιώνες, τίποτα δεν ήταν εκεί, σβήσιμο, μαύρη τρύπα. Καταπιωμένος, ξεκολλημένος, παρών, απών. Στην άλλη πλευρά της ίδιας πλευράς. Πάνω σ'έναν δίσκο : το αυτοπαρουσιάστηκε.
Είναι η γη στρογγυλή; Αλλά η καρδιά της, τι είναι; Ούτε η δική της, ούτε η δική μου, αυτό το τίποτα, αντίθετο προφανώς. Έσκυψα μπροστά να δω αν το σώμα μου ήταν εκεί, αν τα ανακλαστικά λειτουργούσαν ακόμα. Άπλωσα το χέρι μου και είδα το χέρι μου. Έβηξα κι άκουσα το βήχα μου. Υπήρχε χορτάρι και πήγα να χορέψω δίπλα σ'έναν σαρκαστικό σκελετό. Ο σαρκαστικός σας σκελετός, κύριε, στο πιάτο. Τα κόκκαλα βλέπουν, τα αυτιά γεύονται, η γλώσσα ακούει, τα μάτια ψηλαφούν, το κεφάλι είναι παντού ταυτόχρονα, σα να έπρεπε να συγκρατήσεις χέρια και πόδια για να επιστρέψεις μέσα από μια πεφωτισμένη λιποθυμία.
Άρχισα να γελώ σιγανά, τόσο πολύ αναπάντεχη και κωμική μου φάνηκε η όλη κατάσταση.
Το πιο αστείο είναι ότι ταυτόχρονα με μένα γελούσαν και τα πάντα γύρω-γύρω.

Η εικόνα τραγουδάει, κλίκαρέ την