"....στα πονεμένα μπράτσα του κορμιού μου κρατιέμαι, κατεβαίνοντας στα τρίσβαθά μου, σα να δραπετεύω. Αφήνομαι να γλυστρίσω σε μια ρυτίδα κι αγαπώ τη μυρωδιά τούτης της κοιλάδας. Πετάγομαι απ την κραυγή της απ την απουσία σταλμένης φοράδας. Είναι λευκή κι εγώ κρύβω τα μάτια μου. Αργά, το κορμί μου ανοίγει στον πόθο μου. Τον παίρνω από το χέρι. Αντιστέκεται. Η φοράδα φεύγει. Αποκοιμιέμαι, τυλιγμένη στα μπράτσα μου.
Η θάλασσα είναι που μουρμουρίζει έτσι στο αυτί ενός νεκρού αλόγου; Άλογο είναι ή σειρήνα;
Ποια ιεροτελεστία του ξυσμένου στην χαίτη της θάλασσας ναυαγίου; Είμαι κλεισμένος σε μια εικόνα και τα ψηλά κύματα με καταδιώκουν. Πέφτω. Λιποθυμώ. Είναι δυνατόν να λιποθυμάς στον ύπνο, να χάνεις τις αισθήσεις, να μην αναγνωρίζεις με το χέρι τα γνωστά αντικείμενα; Έχτισα το σπίτι μου με κυλιόμενες εικόνες. Δεν παίζω. Προσπαθώ να μην πεθάνω. Έχω όλη τουλάχιστον τη ζωή για ν'απαντήσω σε μία ερώτηση : ποιος είμαι; Και ποιος είναι ο άλλος; ένα ακίνητο τοπίο; ένα τρεμάμενο φύλλο; ένας άσπρος καπνός πάνω από ένα βουνό; Ένα χαστούκι καθαρού νερού; Ένας βάλτος που τον επισκέπτονται απελπισμένοι άνθρωποι; ένα παράθυρο που βλέπει στον γκρεμό; Ένας κήπος στην άλλη πλευρά της νύχτας; Ένα παλιό νόμισμα; Λίγο αίμα πάνω στα μισανοιχτα χείλη; Μία λάθος φορεμένη μάσκα; Μια ξανθιά περούκα πάνω σε γκρίζα μαλλιά;
Γράφω όλα αυτά ακούγοντας τον άνεμο, όχι έξω αλλά μέσα στο κεφάλι μου. Φυσάει δυνατά και τραντάζει τα πατζούρια από τα οποία εισέρχομαι στο όνειρο. Βλέπω μια πόρτα σε κλίση. Θα πέσει, ή συνήθισα να ακουμπώ το κεφάλι για να δεχθώ κι άλλες ζωές, να χαιδέψω κι άλλα πρόσωπα, χαρούμενα ή λυπημένα, αλλά που τ'αγαπώ μιας κι εγώ τα έχω επινοήσει..."
Το απόσπασμα είναι από την διλογία "Το παιδί της ερήμου - Η άγια νύχτα" του γαλλο-μαροκινού συγγραφέα Tahar Ben Jelloun.
Βρείτε το και διαβάστε το. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Το μετάφρασα από το αυθεντικό γαλλικό κείμενο.
Πραγματεύεται την ιστορία μιας κοπέλας, την οποία ο πατέρας της, από τη γέννησή της, την παρουσίασε σε όλους ως αγόρι. Την μεγάλωσε ως αγόρι και, πεθαίνοντας, την έχρισε άντρα του σπιτιού.
Δεν πρόκειται βέβαια για ιπποτική-ποιητική έμπνευση σαν αυτή
Stefka Sabotinova - Voda
Η θάλασσα είναι που μουρμουρίζει έτσι στο αυτί ενός νεκρού αλόγου; Άλογο είναι ή σειρήνα;
Ποια ιεροτελεστία του ξυσμένου στην χαίτη της θάλασσας ναυαγίου; Είμαι κλεισμένος σε μια εικόνα και τα ψηλά κύματα με καταδιώκουν. Πέφτω. Λιποθυμώ. Είναι δυνατόν να λιποθυμάς στον ύπνο, να χάνεις τις αισθήσεις, να μην αναγνωρίζεις με το χέρι τα γνωστά αντικείμενα; Έχτισα το σπίτι μου με κυλιόμενες εικόνες. Δεν παίζω. Προσπαθώ να μην πεθάνω. Έχω όλη τουλάχιστον τη ζωή για ν'απαντήσω σε μία ερώτηση : ποιος είμαι; Και ποιος είναι ο άλλος; ένα ακίνητο τοπίο; ένα τρεμάμενο φύλλο; ένας άσπρος καπνός πάνω από ένα βουνό; Ένα χαστούκι καθαρού νερού; Ένας βάλτος που τον επισκέπτονται απελπισμένοι άνθρωποι; ένα παράθυρο που βλέπει στον γκρεμό; Ένας κήπος στην άλλη πλευρά της νύχτας; Ένα παλιό νόμισμα; Λίγο αίμα πάνω στα μισανοιχτα χείλη; Μία λάθος φορεμένη μάσκα; Μια ξανθιά περούκα πάνω σε γκρίζα μαλλιά;
Γράφω όλα αυτά ακούγοντας τον άνεμο, όχι έξω αλλά μέσα στο κεφάλι μου. Φυσάει δυνατά και τραντάζει τα πατζούρια από τα οποία εισέρχομαι στο όνειρο. Βλέπω μια πόρτα σε κλίση. Θα πέσει, ή συνήθισα να ακουμπώ το κεφάλι για να δεχθώ κι άλλες ζωές, να χαιδέψω κι άλλα πρόσωπα, χαρούμενα ή λυπημένα, αλλά που τ'αγαπώ μιας κι εγώ τα έχω επινοήσει..."
Το απόσπασμα είναι από την διλογία "Το παιδί της ερήμου - Η άγια νύχτα" του γαλλο-μαροκινού συγγραφέα Tahar Ben Jelloun.
Βρείτε το και διαβάστε το. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Το μετάφρασα από το αυθεντικό γαλλικό κείμενο.
Πραγματεύεται την ιστορία μιας κοπέλας, την οποία ο πατέρας της, από τη γέννησή της, την παρουσίασε σε όλους ως αγόρι. Την μεγάλωσε ως αγόρι και, πεθαίνοντας, την έχρισε άντρα του σπιτιού.
Δεν πρόκειται βέβαια για ιπποτική-ποιητική έμπνευση σαν αυτή
Stefka Sabotinova - Voda
.jpg)
1 σχόλιο:
Ωραίο το απόσπασμα,απ αυτά τα ταξιδιάρικα,τα χασίματα....Αν υπάρχει μεταφρασμένο θα το διαβάσω...αν όχι όμως τρεχα γυρευε με τα Γαλλικά μου...
Καλησπέρα είπα;;;Φιλιάα
Δημοσίευση σχολίου