Το αντεπίστροφο προτσές της απουσίας

Είναι κάτι πρωινά που δεν λένε να 'ρθουν.
Κι όταν τελικά του κάνουν τη χάρη, είναι για να τον βοηθήσουν να μετρήσει την αγρύπνια του με μέτρο τις μέρες που λείπει.
Στο συρτάρι του παλιού σαπισμένου κομοδίνου νιώθει το μεταλλικό βάρος του περιστρόφου. Η μπαρούτη που φαντάζεται του γαργαλά τα ρουθούνια. Το άθλιο δωματιάκι γυρίζει πάλι. Η επαφή μικραίνει τον χώρο, η απουσία του τον διαστέλλει.
Η βρώμικη κούπα του καφέ επιμένει να τον κοιτά περιπαιχτικά. Το κατακάθι σχηματίζει νοήματα. Η μούχλα μοιάζει βλάστηση κι η μυρουδιά παραπέμπει σ'έναν επιτάφιο που γιορτάζεται Χριστούγεννα.
Απλώνει το χέρι να πιάσει τα τσιγάρα. Δεν πρέπει. Ή μήπως απλά να βάλει ένα στο στόμα; Το είδε να γίνεται, το είδε να μην έχει επιστροφή. Η απουσία στροφιλίζεται, περνά το δέρμα του, σαλιώνει τα ξερά πνευμόνια του, αναπνέει δίπλα του, φτύνει πίσω του.
Του λείπει. Τον στοιχειώνει, τον πεθαίνει και τον ανασταίνει.
Τα τσιγάρα μοιάζουν τώρα μακρυά. Το χρυσόχαρτό τους είναι το περιτύλιγμα του δώρου μιας θλιμμένης γιορτής που δεν πρόφτασε να πάει.
Σκέφτεται.
Πότε τον είδε για τελευταία φορά;
Ήταν εκεί, δίπλα του, στα λερωμένα σεντόνια. Πόση βρώμα μπορεί ν'αντέξει μια καθαρή ζωή. Πόση ζωή ν'αντέχει άραγε μια τέτοια απουσία. Αντεπίστροφο συναίσθημα, αυτόβουλη εναντίωση.
Το χέρι του κινείται μηχανικά προς τα γνωστά ανομήματα. Τα τσιγάρα ξυπνούν και τον καλούν με το τραγούδι των σειρήνων. Αντίσταση και προσμονή. Προτροπή κι ακινησία.
Αναρωτιέται.
Οι λέξεις αρνούνται να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που δεν τις αφορά. Το πάτωμα υποδέχεται το πρώτο δάκρυ αγκομαχώντας. Η θάλασσα δεν ήρθε φέτος. Το καλοκαίρι αυθυποβλήθηκε, γύρισε σε σύννεφο, έφυγε σε μπόρα.
Το περίστροφο συναγωνίζεται τα ανικανοποίητα τσιγάρα. Ο καφές σάπισε ανεκμετάλευτος. Τα καλώδια δεν μεταφέρουν ήωο πια. Τ'αυτιά λιμνάζουν σ'έναν βούρκο από γιατί. Καμία ερώτηση σε πολλές απαντήσεις.
Το χέρι του ξεχωρίζει μία :
Ήθελα να 'ξερα ποιος καργιόλης μου βούτηξε τον αναπτήρα...