Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Μέρες του Οκτώβρη - Στο πιονεράκι της νταλίκας (2)

Ήταν οι αρχές του Οκτώβρη πριν τριάντα τέσσερα χρόνια.
Πίσω στα 1974.
Η κοσμογονία δεν ήταν πια σημειολογική αναφορά σε βιβλία που προκαλούσαν τα μάτια και την φαντασία του δεκάχρονου αγοριού. Ήταν πραγματικότητα και την ζούσα τα υγρά βράδυα στα γήπεδα, δίπλα στη μητέρα και τον πατέρα, τις αδελφές και τα ξαδέλφια. Συντροφιά με πορτοκαλάδα στο πλαστικό μπουκάλι με τη μορφή μπάλας.
Ο κόσμος χαμογελούσε χωρίς να ξέρει το γιατί, κυρίως χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει. Αλλά τραγουδούσε στη γλώσσα του και χοροπηδούσε με σκοπούς που καταλάβαινε κι όχι με πλασαρισμένα από τα ραδιόφωνα στερεότυπα.
Εισιτήριο τότε ήταν η διάθεση, η κάψα για μιαν ελευθερία που ήρθε αργά και ήρθε λάθος. Το αντίτιμο θα το πληρώναμε αργότερα κι ακριβότερα. Δεν μας έκανε όμως ούτε ισοπεδωτικούς αλλ' ούτε και μηδενιστές. Ο εύκολος δρόμος της άρνησης είναι πολύ προφανής για να είναι σημαντικός.

Όποιος μεταγλωτίζει την θύμηση τη μετατρέπει σε μελαγχολία. Όποιος μελαγχολεί χάνει στιγμές. Οι χαμένες στιγμές είναι λάθος βιώματα.

Από τις συναυλίες του 1974, όπως τις αποθανάτισε ο Κούνδουρος για την ταινία του "Τα τραγούδια της φωτιάς"


5 σχόλια:

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Green_revenger είπε...

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα απ'τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον άδη πάλι θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι κλπ κλπ
:)

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
νατασσΆκι είπε...

...Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια...


γιατί να είναι ακόμα επίκαιρα, μου λες;

(εγώ τα θυμάμαι αχνά, πάντως.. αλλά τα θυμάμαι -και τις συναυλίες του Λοΐζου και του Μικρούτσικου μετά..)
Αυτή η πορτοκαλάδα στο μπουκάλι-μπάλα δε, με τσάκισε!

Καλό ΣΚ, νταλικέρη!

(στους REM, έστω και με βροχή ;))

Δήμητρα είπε...

Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που είδαν φονικό
και το ‘χουν στο όνομα τους κεντημένο
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο
θερίζει την αυγή θανατικό
μαύρα πουλιά του δείχνουνε τον δρόμο
έχει κρυφή πληγή κοντά στον ώμο
σημάδι μυστικό απ’ το κακό
πως ξέφυγε απ ανθρώπους κι από νόμο


Και τί σχόλιο να κάνεις πάνω σε τέτοια τραγούδια;;;Απλά τ ακούς.Καλησπέρα είπα;