Μέρες του Οκτώβρη - Στο πιονεράκι της νταλίκας (2)

Ήταν οι αρχές του Οκτώβρη πριν τριάντα τέσσερα χρόνια.
Πίσω στα 1974.
Η κοσμογονία δεν ήταν πια σημειολογική αναφορά σε βιβλία που προκαλούσαν τα μάτια και την φαντασία του δεκάχρονου αγοριού. Ήταν πραγματικότητα και την ζούσα τα υγρά βράδυα στα γήπεδα, δίπλα στη μητέρα και τον πατέρα, τις αδελφές και τα ξαδέλφια. Συντροφιά με πορτοκαλάδα στο πλαστικό μπουκάλι με τη μορφή μπάλας.
Ο κόσμος χαμογελούσε χωρίς να ξέρει το γιατί, κυρίως χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει. Αλλά τραγουδούσε στη γλώσσα του και χοροπηδούσε με σκοπούς που καταλάβαινε κι όχι με πλασαρισμένα από τα ραδιόφωνα στερεότυπα.
Εισιτήριο τότε ήταν η διάθεση, η κάψα για μιαν ελευθερία που ήρθε αργά και ήρθε λάθος. Το αντίτιμο θα το πληρώναμε αργότερα κι ακριβότερα. Δεν μας έκανε όμως ούτε ισοπεδωτικούς αλλ' ούτε και μηδενιστές. Ο εύκολος δρόμος της άρνησης είναι πολύ προφανής για να είναι σημαντικός.

Όποιος μεταγλωτίζει την θύμηση τη μετατρέπει σε μελαγχολία. Όποιος μελαγχολεί χάνει στιγμές. Οι χαμένες στιγμές είναι λάθος βιώματα.

Από τις συναυλίες του 1974, όπως τις αποθανάτισε ο Κούνδουρος για την ταινία του "Τα τραγούδια της φωτιάς"