....τα πουλιά και τα ψάρια εξαφανίζονται χωρίς ν'αφήνουν ίχνη, δεν ξέρουμε πότε πεθαίνουν ούτε πότε κοιμούνται. Οι διαδρομές τους υπακούν σε κρυφούς νόμους. Οι κόσμοι, όπως αυτά, γυρίζουν, εκρήγνυνται, κοιμούνται. Η δύναμη του ύπνου τρέφεται από το φως του : φωτογραφίζουμε την εμφάνιση και μετράμε την διάλυση. Αναπνέουμε ένα αόρατο πετάρισμα κι αυτό θα έπρεπε να γράψουμε, αυτόν το ποταμό της λήθης κι όχι της ανάμνησης. Είτε το ξέρουν είτε όχι, οι γυναίκες είναι ξαπλωμένες πάνω σ'αυτό το ρεύμα, το φεγγάρι και οι παλίρροιες τις κατοικούν, έτσι που ο έμπειρος ναυτικός να κάνει μια στάση στις σπηλιές τους, στα λιμάνια τους.
Υπάρχουν αυτές που κοιμόμαστε μαζί τους, περιτύλιγμα μουσικής, αγγίγματα, ψίθυροι, βογκητά. Ο ήλιος ανατέλλει μια από αριστερά και μια από δεξιά, ανάλογα με τη θέση των διαμερισμάτων. Πρωινά, δείπνα, μπάνια, καμπινέδες, κουζίνες, παγωμένες ατμόσφαιρες, χαρωπές οικειότητες, πολλά ψέματα και αλήθειες, γέλια, δάκρυα, κρασί, μουσική, μπουρνούζια, κιμονό, πετσέτες, τσάι, αβγά, βούτυρο μαρμελάδα και καφές. Είναι ανόητο να βλέπεις τις γυναίκες να κοιμούνται. Δεν έχουν τίποτα να κρύψουν ούτε να αποκαλύψουν, το παραμικρό μυστήριο. Ανέκαθεν τα κατάφερναν, αυτό είναι όλο και είναι ήδη πολύ.
Εσείς μόλις ήρθατε, αυτές είναι ήδη σαν στο σπίτι τους. Το καλύτερο είναι να βουτήξετε, χωρίς ερωτήσεις, στα σεντόνια τους, παπλώματά τους, μαξιλάρια τους.
Άλλες πολλαπλασιάζονται το καλοκαίρι κι άλλες ξεδιπλώνονται τον χειμώνα.
Μια γυναίκα που ανέχεται τον ύπνο σας δεν σας αγαπάει μόνο : σας συγχωρεί το ότι υπάρχετε. Η ανάσα της δίπλα σας τα λέει όλα, χάρη σ'αυτήν είστε ή δεν είστε παρών. Μεγάλο πράγμα ο αποκλεισμός. Παρηγοριά τότε. "Σ'αγαπώ μουλάρα" έγραψε κάποτε ο Κάφκα στην Μιλένα, "σ'αγαπώ όπως η θάλασσα αγαπά το πιο βαθύ του βράχου". Δύσκολα βρίσκεις ομορφότερο. Κι αυτή το κατάλαβε σε τρία δευτερόλεπτα....