Καλημέρα.
Χθες θα ήταν 72 χρονώ.
Αν δεν είχε αυτοκτονήσει εκείνο το 1993, μένοντας πιστή σ'αυτά που νόμιζε πως πίστευε.
Η Κατερίνα Γώγου ήταν ποιήτρια. Απ'αυτούς του δρόμου, όχι από κείνους που γράφουν με το λεξικό δίπλα τους για να εντυπωσιάσουν με τις πολλές άγνωστες λέξεις. Και ζούσε την πουτάνα τη ζωή όπως ακριβώς σκεφτόταν : αυτοκαταστροφικά.
Μπορεί να μην συμφωνούμε, αλλά σίγουρα σεβόμαστε.
Το Στο Δρόμο ξεράστηκε μέσα από την ταινία Παραγγελιά (1980) του Π. Τάσιου, η ταινία για τον (σχωρεμένο κι'αυτόν) Νίκο τον Κοεμτζή.
Η μουσική είναι του Κυριάκου Σφέτσα, ενώ η Γώγου απαγγέλλει ποιήματά της από τις συλλογές της Τρία Κλικ Αριστερά και Ιδιώνυμο.
Κυκλοφόρησε στα 1981 και η λογοκρισία της εποχής έκοψε 4 στίχους από ισάριθμα τραγούδια. Συγκεκριμένα : στο δεύτερο τραγούδι (τον Χριστουλάκο τους Σκατά), στο τρίτο (εκσπερματώνει η πουτάνα στα παλιόσπιτα και γαμώτο) και στο ένατο (σκατά, πουλημένες τραβηχτικές κόντακ και Γ. Σταύρου)
Στη μνήμη της, η νταλίκα σας χαρίζει το αυθεντικό (λογοκριμένο) βινύλιο. Γι'αυτό συγχωρείστε τα λίγα σκρατς.
Η Ζωή μας Είναι Σουγιάδες
Θέλω Να Κουβεντιάσω
Μοναξιά
Κανείς Δεν Θα Γλυτώσει
Πάει Αυτό Ήταν
Κοίτα Πως Χάνονται Οι Δρόμοι
Καμιά Φορά
Πόσο Νωρίς Φεύγει Το Φως
Θα 'ρθει Καιρός
.jpg)
