Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Runaway Bride


Καλημέρα φουρφούρια μου.

Πριν αρχίσετε να βρίζετε-κοροϊοδεύετε-χαχανίζετε με την φωτογραφία αποπάνου, σας καλώ (ε; ε;) να λάβετε υπόψη σας δύο σημαντικές τε και καταλυτικές παράμετρους.

(πρώτη σημαντική τε και καταλυτική παράμετρος)
Έχω να δω τηλεόραση περίπου 6 με 7 μήνες. Εκτός από κανά ποδόσφαιρο (κι'αυτό μισό) το σκαρτ του DVD είναι μόνιμα plug-on και τούτο είναι αδιαπραγμάτευτο. Το γιατί είναι απλό : γιατί βαρέθηκα τόσο τις παπαριές των ΜΜΕ και των συν αυτοίς διαπλεκόμενων "πολιτικών", όσο και τις αηδίες των απέναντί τους, που ναι μεν θέλουν να με σώσουν οπωσδήποτε, αλλά δεν ξέρουν πως. Μάλλον ξέρουν, αλλά μου παρουσιάζουν τόσους τρόπους όσες και οι συνιστώσες τους. Κι'επειδής εγώ είμαι του πλουραλισμού, θα τους δώσω την ψήφο μου για να 'χουν να πληρώνουν τα στελέχη τους (και ει δυνατόν και τους εργαζόμενους στα δικά τους ΜΜΕ). Αλλά μέχρις εκεί. Τα όνειρά μου, τις αυταπάτες μου και τα οράματά μου θα τα κρατήσω γιατί, και να τους τα έδινα, δεν θα ήξεραν να τα διαχειριστούν.

Άρα δεν βλέπω τηλεόραση. Κι'αφού δεν βλέπω τηλεόραση, βλέπω διάφορα άλλα πράγματα που απασχολούν το μυαλό και που, κυρίως, δεν προτρέπουν σε σπασίματα πιάτων, ποτηριών και άλλων τέτοιων οικιακών σκευών. Ιδιαίτερα δε, δεν σε προκαλούν να σπάσεις την τιβού. Δεν είμαστε για τέτοια σύντροφοι. Πρέπει να δούμε και αποτελέσματα στις 17 το βράδυ. 
Εκεί λοιπόν που έψαχνα τι θα δω εκείνο το χλιαρό κυριακάτικο απόγευμα, θυμήθηκα πως σ'ένα κουτί είχα καταχωνιάσει κάτι ντιβιντιά με χάρτινα εξώφυλλα, από κείνα που έπαιρνα μαζί με τις κυριακάτικες φυλλάδες. Τότε που αγόραζα κυριακάτικες φυλλάδες.
Άρχισα που λέτε να τα ψάχνω, όταν σταμάτησα πάνω σε τούτην δω την ταινία.
Οι ηθοποιοί δεν με χαλάνε. Τους βρίσκω μέχρι και συμπαθητικούς. Τους έχω δει και σε καλές ταινίες. Και τους δύο. Περισσότερο όμως τους έχω δει σε εύπεπτες ταινιούλες, απ'αυτές που κάθεσαι και αποχαυνώνεσαι με ζελεδάκια και κόκα κόλα, χωρίς να σκέφτεσαι σενάρια, βαθειά πίσω νοήματα και "αμάν πότε θα τελειώσει ρε μάγκα μου".
Ο σκηνοθέτης (Garry Marshall), αν εξαιρέσεις την ιστορική σειρά Happy Days (ναι ντε, αυτή με τον Fonzy), τίποτα το ιδιαίτερο. Κάτι Pretty Woman, κάτι The Princess Diaries και τέτοια ζαχαρο-ρομαντικά. Αλλά είπαμε : εύπεπτα και "γιαναπερναηωράδικα".

Έτσι κι'εδώ. Ιστορία της πλάκας, λίγια ανέμελη νεοϋορκέζικια γκλαμουριά, πολύ αμερικάνικια βλαχοχωριά, γάμοι, αποδράσεις από γάμους, ρομάντζα, πλαστικά χαβανέζικα λουλούδια, έρωτας, τσιτάτα, πόνος και happy end. Και λίγα άλογα. 
Και λοιπόν;

(δεύτερη σημαντική τε και καταλυτική παράμετρος)
Υπέροχη μουσική. Τόσο υπέροχη, που ξεχνιέσαι αλλά και σκυλοβρίζεις επειδή την κόβουν για να συνεχίσουν τους διαλόγους. Οπότε;
Οπότε συνεχίζεις να βοηθάς τα ζελεδάκια να κατέβουν με την κόκα κόλας συνεχίζεις να βλέπεις το μελόδραμα και κάνεις υπομονή μέχρι να τελειώσει, να χορέψουν, να φιληθούν, να παντρευτούν, να ξεράσεις και να πας ν'ακούσεις πάλι (με την ησυχία σου) τη μουσική.
Μουσική για όλα τα γούστα. Για ψαγμένους, για ροκάδες, για ροκαμπιλάδες, για "α! εγώ ακούω μόνο jazz", μέχρι και για κοριτσόπουλα που στο τέλος βαλαντώνουν στο κλάμα με την ευτυχία των πρωταγωνιστών και μετά πάνε στο facebook και ποστάρουν Nina Simone, έτσι, για το γαμώτο.

Δεν ξέρω αν σας κούρασα, πάντως εγώ βαρέθηκα να γράφω.
Να πούμε μόνο πως το Runaway Bride (Η Νύφη το 'σκασε στα ελλήνικος) προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Ιούλη του 1999 και να πάμε ν'ακούσουμε ωραία μουσικούλα.

U2 - Still Haven't Found What I'm Looking For
Dixie Chicks - Ready To Run
Martina McBride - I Love You
Daryl Hall and John Oaters - Maneater
Evan and Jaron - From My Head To My Heart
Eric Clapton - Blue Eyes Blue
Daryl Hall and John Oaters - And That's What Hurts
Shawn Colvin - Never Saw Blue Like That
Dixie Chicks - You Can't Hurry Love
Marc Anthony - You Sang To Me
Allure - You're The Only One For Me
Coco Lee - Before I Fall In Love
Kenny Loggins (feat. Human Nature) - Once In A Lifetime
Billy Joel - Where Were You (On Our Wedding Day)
Miles Davis - It Never Entered My Mind