Die Dreigroschenoper είναι στα γερμανικά η "Όπερα της πεντάρας", το περίφημο μουσικό έργο του γερμανού συνθέτη Kurt Weill σε λιμπρέτο του μεγάλου Bertolt Brecht.
Έκανε πρεμιέρα τον Αύγουστο του 1928 στο Βερολίνο, γνώρισε τεράστια επιτυχία, μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες, ενώ παίζεται μέχρι και σήμερα, έχοντας επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό την όπερα αλλά και τις θεατρικές παραστάσεις.
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους : ο έρωτας της μεσοαστής Πόλι Πίτσαμ μ'έναν περιβόητο κακοποιό, τον Mackie Messer ή Mack the Knife. Κι όλα αυτά με φόντο την αστική τάξη του βικτωριανού Λονδίνου. Πρόκειται άλλωστε για μεταφορά του αγγλικού έργου του 18ου αιώνα "Η όπερα του ζητιάνου" (the beggar's opera) του John Gay.
Όπως θα καταλάβατε, ο πρόλογος μας οδηγεί στο κυρίως θέμα, που δεν είναι άλλο από το διαχρονικό διαμάντι Das Moritat von Mackie Messer ή επί το αγγλικότερον, Mack the Knife, που είναι και το σημαντικότερο τραγούδι αυτής της όπερας.
Ένα τραγούδι που έγινε θρύλος της jazz μουσικής, ιδιαίτερα όταν μεταφράστηκε στα αγγλικά και πιάστηκε από πολύ μεγάλους.
Πάμε όμως να ξετυλίξουμε το κουβάρι του.
Η πρώτη εκτέλεση ανήκει φυσικά στον Kurt Gerron, ο οποίος ήταν ένας από τους βασικούς ηθοποιούς στην πρώτη παράσταση του έργου (31.8.1928). Εδώ το ακούμε από την αυθεντική ηχογράφηση.
Στην ίδια παράσταση όμως έπαιρνε μέρος και μία ηθοποιός, η οποία έλαχε να 'ναι η συμβία του συνθέτη του έργου, η Lotte Lenya. Τούτη δω, μετά από πάρα πολλά χρόνια, στα 1955, έβγαλε ένα δίσκο τον " Lotte Lenya Sings Berlin Theatre Songs of Kurt Weill" και, όπως ήταν λογικό, συμπεριέλαβε και το διαμάντι μέσα.
Κι από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Στα 1956 το διαμάντι έχει ήδη περάσει τον Ατλαντικό, έχει υποστεί τις ανάλογες αλλαγές, έχει μεταφραστεί και, κυρίως έχει πέσει στα χέρια του Satchmo, ή, όπως τον ξέρουν οι περισσότεροι, Louis Armstrong. Από κείνη τη στιγμή, το διαμάντι γίνεται θρύλος.
Δύο χρόνια αργότερα, κι ενώ το τραγούδι έχει γίνει πλέον ένα από τα μεγαλύτερα smash hits της jazz, έρχεται η υπέροχη εκτέλεση του Bing Crosby, μέσα από τον δίσκο του Bing with a Beat (1957)
Στα 1959 είναι η σειρά του πολύ μεγάλου Bobby Darin ν'ασχοληθεί με το κομμάτι. Και το έκανε μ'έναν μαγικό τρόπο (λέει η νταλίκα).
Στα 1960 η μεγάλη Κυρία Ella Fitzerald κυκλοφορεί το live album της Ella in Berlin : Mack the Knife. Θα μπορούσε να λείψει; Ευτυχώς για μας, όχι.
Και θα κλείσουμε με τον Frank Sinatra, που διασκεύασε το διαμάντι στα 1984 και το συμπεριέλαβε στον δίσκο του L.A. Is my lady. Όπως θα καταλάβατε, η νταλίκα δεν ασχολείται με χαζο-διασκευούλες του στυλ Robbie Williams και άλλα τέτοια φλώρικα. Παραμένει στις ιστορικές εκτελέσεις ενός ιστορικού τραγουδιού. Όπως άλλωστε το είπε και κάποιος πολύ μεγάλος "περί ορέξεως κολοκυθοκορφάδες".
.jpg)
