Δεν θυμάμαι πόσες φορές τα 'χουμε πει, αλλά, όπως λέει κι'ένας φίλος, η επανάληψη είναι κι αυτή μια μάνα. Της μάθησης.
Λοιπόν, που λέτε, εγώ με το έντεχνο ελληνικό τραγούδι τα πάω από κακά ώς πολύ κακά. Δεν φταίω εγώ όμως. Αυτοί φταίνε που νομίζουν πως μ'ένα τσούρμο wanna-be-interesting στίχοι γίναμε Dylan. Και είναι πολλοί. Και είμαι ένας, αλλά λέων (με οροσκόπο καμήλα). Κι ένας απ'αυτούς είναι και ο μεσιέ Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Από τότε που τον πρωτόβγαλε η Κυρία Δήμητρα Γαλάνη στο "Χάραμα" (στα 1993) εμένα κάτι δεν μου κόλλαγε καλά. Πολύ σορόπι, αγορές του Αλ Χαλίλι και αγάπα με να σε κρατώ. Και τούμπαλιν.
Είμαι όμως ντανταϊστής. Κι'ένας ντανταϊστής ξεχωρίζει για δύο πράγματα. Το ένα είναι η μεγαλοψυχία του. Ν'αναγνωρίζει δηλαδή το καλό όπου το βρίσκει και να μη ντρέπεται να το ομολογεί. Το άλλο δεν σας το λέω.
Και τούτος δω ο δίσκος είναι καλός. Πολύ καλός. Ίσως από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους αυτού του είδους. Και το λέω εγώ, που στο λήμμα "άπιστος θωμάς" των μουσικών λεξικών μ'έχουν φάτσα κάρτα με άνιμαλ πριντ εσώρουχα.
Ο ίδιος μιλάει για "θρησκευτικό δίσκο", θέλοντας, προφανώς να τον ταυτίσει με τις μυστικο-παπαριές του "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού", ενός χριστιανικού συγγράμματος που κυκλοφορεί σε μετάφραση ενός κάποιου μητροπολίτη Κορίνθου. Αντιπαρέρχομαι (ε; ε;) των μαλακιών (ένθεν κι ένθεν) για να πω απλά πως ο θαυμάσιος αυτός δίσκος κυκλοφόρησε στα 2003, πως το ποίημα "Φλεγόμενος Ποδηλάτης" το απαγγέλλει ο αδελφός του Αλκίνοου Λίνος και πως το μαγικό εξώφυλλο είναι (όπως πάντα) του Άντη Ιωαννίδη. Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή.
Κλείνω μ'ένα στίχο που θα 'πρεπε να είχα γράψει εγώ, αλλά που δυστυχώς με πρόλαβε αυτός
Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Απόγευμα στο δέντρο - Δεν είναι φως - Έλα να ζήσουμε ξανά - Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (όταν σε θέλω) - Γυρισμός - Μέσα στον ίδιο ουρανό - Μικρή πτητική θεωρία - Ο φλεγόμενος ποδηλάτης - Ο κόσμος που αλλάζει - Ο προσκυνητής - Ότι δεν είναι πια εδώ - Τα βράδια που ξεχνάς - Το άδειο παράθυρο
.jpg)
