Ταινία του Baz Luhrmann, που βγήκε στις αίθουσες το 2001 με πρωταγωνιστές τους Nicole Kidman και Ewan McGregor.
Το σενάριο βασίζεται πάνω στο μύθο του Ορφέα αλλά και στην Traviata του Verdi και αφορά έναν άγγλο συγγραφέα που καψουρεύεται μία σταρ του διάσημου καμπαρέ, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ενός θεατρικού έργου. Μετά η εν λόγω σταρ αρρωσταίνει θανάσιμα και καταλήγει να καταρρεύσει με το κλείσιμο της αυλαίας κλπ κλπ.
Σαν ταινία, προσωπικά πιστεύω πως δεν ξεπερνάει το μέτριο (και είμαι επιεικής). Σαν concept μου άρεσε γιατί τούτη δω η περιοχή του Παρισιού ασκούσε ανέκαθεν (και συνεχίζει να ασκεί) πάνω μου μια ακαταμάχητη γοητεία. Πράγματι, από το Barbes μέχρι την Μονμάρτη, περνώντας από τα longs boulevards και φτάνοντας μέχρι το Moulin Rouge, το Παρίσι δείχνει μιαν εικόνα που πρέπει να δεις αν θες να ισχυριστείς πως το ξέρεις καλά.
Στα μουσικά τώρα, κυκλοφόρησαν δύο soundtracks, το ένα μετά το άλλο σε απόσταση ενός χρόνου το ένα από το άλλο. Επίσημο όμως θεωρείται αυτό που κυκλοφόρησε πρώτο, στις 8 Μάη του 2001. Η μουσική είναι όμορφη. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Κυρίως διασκευές, άλλες μέτριες κι άλλες καλές. Ξεχωρίζουν τα Lady Marmalade, Nature Boy (σε μια εντελώς psycho version με David Bowie και Massive Attack κι'ένα Children of the Revolution, όπου ο Bono κάνει παρέα στους G.Friday και M.Seezer.
Αυτά.
.jpg)
