Διάλογος; Ποιός διάλογος;

Το να μιλάς για πράγματα που σε πονούν, όπως θα 'λεγαν και οι ψυχαναλυτές, βοηθά στο να τα ξεπεράσεις ή, έστω, να τ'αντιμετωπίσεις. Εγώ όμως δεν πιστεύω στους ψυχαναλυτές. Όπως δεν πιστεύω σε πολλά άλλα πράγματα, με κυριότερο την "αναγκαστική οργάνωση".

Το εξαιρετικά συμπαθές Θέατρο Δρόμου ανάρτησε χθές μίαν έκκληση-πρόσκληση για διάλογο πάνω στη ριζοσπαστική αριστερά, στο μέλλον της και τις προοπτικές της. Και (προς μεγάλη έκπληξή μου) κάλεσε και μένα να συμμετάσχω σε τούτον. Εύχομαι η παρέμβασή μου να μην απογοητεύσει τους καλούς μπλογκόφιλους, όπως εύχομαι όσα πω να διαβαστούν κι αναλυθούν (από τους μαζοχιστές) σαν μια τοποθέτηση από καρδιάς και όχι σαν απόπειρα έκφρασης της όποιας προσωπικής εμπάθειας, εμπάθεια την οποίαν, όταν τη νιώθω, την εκφράζω στα μούτρα του αντιπαθούς και όχι μέσα σε κείμενα.

Θεωρώ πως αυτός ο διάλογος είναι άκαιρος, άσκοπος και, πρωτίστως, μεταξύ λάθος ανθρώπων. Εξηγούμαι :

1. Είναι άκαιρος γιατί αυτή τη δεδομένη στιγμή οι τεθλιμμένοι συγγενείς και φίλοι κλαίνε και μοιρολογούν πάνω από τη σωρό ενός πολιτικού μορφώματος, στο οποίο πολύς κόσμος (ανάμεσά τους κι εγώ) είχαμε αποθέσει οράματα, ελπίδες και λαχτάρες. Πολιτικό μόρφωμα για το οποίο πολλοί πάλεψαν μ'όσες δυνάμεις διέθεταν, σε βάρος του προσωπικού τους χρόνου, κάνοντας δουλειές που της μάθαιναν επί τόπου. Πολλοί απ' αυτούς δεν ανήκαν σε παραδοσιακές πολιτικές δομές (ένας απ αυτούς κι εγώ), δεν είχαν μάθει ν' ακολουθούν ηγέτες και ηγετίσκους, δεν είχαν συνηθίσει σε παραδόσεις-παραλαβές δαχτυλιδιών, δεν έμπαιναν στη διαδικασία της πολιτικής ίντριγκας, δεν τους ενδιέφεραν τα στημένα συνέδρια ούτε οι ατέρμονες πανελλαδικές συνδιασκέψεις. Και το σχωρεμένο σήμερα πολιτικό αυτό μόρφωμα, από την πρώτη στιγμή διατυμπάνιζε προς τη πλέμπα πως ήταν το κάτι άλλο, το κάτι καινούργιο και πως ήρθε για να δώσει τέλος σ' αυτή τη γραφειοκρατική σαπίλα, στην αιώνια αρρώστεια της αριστεράς. Αποδείχτηκε περίτρανα πως όλα αυτά ήταν τα στοιχεία της επικοινωνίας του με τους "απ'έξω" (βρήκαμε μέχρι και πιασάρικο τσιτάτο "από τα κάτω"), τη στιγμή που τα επαγγελματικά πολιτικά στελέχη συνέχιζαν τις αλλαξοκωλιές με τα επαγγελματικά συνδικαλιστικά στελέχη για τη διαμόρφωση της γραμμής. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι... Σήμερα όμως πενθούμε, οπότε τα λοιπά περιττεύουν.

2. Είναι άσκοπος όσο οι ηγεσίες της λεγόμενης "ριζοσπαστικής αριστεράς" συνεχίζουν να διατρίβονται μεταξύ τους, ανταλλάσσοντας πολυσέλιδα βαρύγδουπα πολιτικά κείμενα, σε κλειστά ανήλιαγα δωμάτια αδιαφορώντας παντελώς για τον κόσμο που τους ακολούθησε. Είναι άσκοπος όσο όλοι αυτοί οι κατ' εξοχήν υπεύθυνοι αυτού του ναυαγίου, αντί ευθαρσώς να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να κάνουν την πραγματική αυτοκριτική τους και να εξάγουν της συνέπειες αυτής (όποιες κι αν είναι αυτές), συνεχίζουν να θεωρούν τον κόσμο αφελή κλακαδόρο, χειροκροτητή και αφισσοκολλητή και εαυτούς αγγελειοφόρους της "καθαρής", "θέσφατης" και "αποκλειστικής" αριστερής αλήθειας. Είναι, τέλος, άσκοπος γιατί αυτή η αριστερά απώλεσε εντελώς την επαφή της με τις μάζες και την πραγματικότητα. Διολίσθησε προς τον άκρατο αριστερισμό, δίνοντας όλο τον ζωτικό πολιτικό της χώρο βορά στον ανούσιο και στείρο καταγγελτικό λόγο και στην ανέξοδη διαμαρτυρία. Σταμάτησε να γεννά εφικτές και πραγματοποιήσιμες λύσεις (παράγοντας έτσι πραγματική πολιτική) και περιορίστηκε στο ρόλο του αγανακτισμένου κομπάρσου που περιμένει την επανάσταση για ν' αρχίσει να σκέφτεται. Θεοποίησε τα κινήματα και τον ανοργάνωτο ακτιβισμό, παραβλέποντας το γεγονός, ότι, αν και απολύτως αναγκαία, τούτα δεν είναι Πανάκεια. Με άλλα λόγια, προσάρμοσε τον πολιτικό της λόγο προς τα κάτω, πλευρίζοντας επικίνδυνα τους δογματικούς της γείτονες, υιοθετώντας την "ανατροπή" και την "εξέγερση" ως λύτρωση. Ξέχασε όμως πως απευθύνεται σε μια κοινωνία του 2010 και όχι του 1830.

3. Είναι τέλος διάλογος μεταξύ λάθος ανθρώπων για όλα όσα προανέφερα αλλά και για ένα ακόμα : αν θέλουμε πραγματικά την ανασύσταση και τη δημιουργία ενός πραγματικά αριστερού πολιτικού μορφώματος, πρέπει να δώσουμε το λόγο, την απόφαση και τις πράξεις στο λαό και όχι σε "πεφωτισμένες" κλειστές κάστες ή νομενκλατούρες. Πρέπει όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν στο όνομά του να βγουν από κλειστά δωμάτια και να κατέβουν στο δρόμο. Και τότε θα δουν και θα μάθουν πράγματα που ούτε καν τα διανοούνται. Ίσως και να καταλάβουν την ανεπάρκειά τους. Ίσως και ν' αποφασίσουν να πάνε σπίτια τους. Ίσως και τίποτα απ' όλα αυτά. Ο κόσμος βράζει από αγανάκτηση και ανέχεια, ο λαός γονατίζει από τα πρωτοφανή και απάνθρωπα οικονομικά μέτρα, ο κόσμος τους φτύνει και τους γυρνά την πλάτη, κι αυτοί επιδίδονται στις αγαπημένες τους ασχολίες : αριστερή (ακαταλαβίστικη) διαλεκτική, καρεκλομαχία, ονοματολογία και άκρατη ανθρωποφαγία.

Πολυμίλησα όμως. Η παρέμβαση αυτή σίγουρα δεν πρότεινε λύσεις και, άρα, δεν ξέρω κατά πόσο ωφέλησε τον όποιον διάλογο. Ίσως σε μεταγενέστερη ανάρτηση. Ίσως και όχι. Θα δείξει.

ΥΓ : ένας αγαπημένος φίλος και σύντροφος μου είπε πως οι εξελίξεις πάνε για μετά τις εκλογές. Ίσως το επερχόμενο ναυάγιο να βοηθήσει καταλυτικά σ' αυτές τις εξελίξεις. Ίσως όμως να είναι πλέον αργά.