Καπνισμένο Τσουκάλι

Είναι οι μέρες που 'ναι δύσκολες. Και η απογοήτευση για σένα κι'όλους τους άλλους. Εκεί που όλα θα 'πρεπε να βράζουν από αγωνία, φόβο, οργή και αγανάκτηση, εκεί βλέπεις ένα απίστευτο κενό. Μιαν άρνηση συμμετοχής, ένα αποβλάκωμα μπροστά στην τηλεόραση.
Με ρωτάς, φίλε, γιατί δεν γράφεις κάτι για τη λαίλαπα που μας βρήκε αλλά και για όλες τις άλλες που, με μαθηματική ακρίβεια, μας έρχονται κατακούτελα. Ακούω, φίλε, διαβάζω, βλέπω, παρακολουθώ. Πολλές φορές σκέφτομαι κι'όλας.
Κι'όλα είναι διαχωριστικές γραμμές, ενώ θα 'πρεπε να 'ναι ενότητα στη δράση και στο κίνημα. Χάσαμε άραγε τη δυνατότητα; Τώρα ρε πούστη μου; Τώρα στερέψαμε; Τώρα που μας χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ; Τώρα θυμηθήκαμε τα διασπαστικά σώψυχά μας; Τώρα μας έπιασε η πρεμούρα για επικράτηση;
Συρρίκνωση φίλε.
Ότι μας προορίζουν εμείς το κάνουμε να μας έρθει γρηγορότερα απ'όσο αυτοί ελπίζουν. Τόσα χρόνια ξοδεύουν δισεκατομμύρια για να εδραιώσουν καταστάσεις, νοοτροπίες και αντιδράσεις.
Κι'εμείς;
Στο γιορτινό μας τραπέζι με το αγαπημένο μας έδεσμα : τις σάρκες του άλλου.


Ο Χρήστος Λεοντής με το Καπνισμένο Τσουκάλι (1975) υπογράφει ίσως την καλύτερη δουλειά της καριέρας του σε ότι αφορά το πολιτικό τραγούδι.
Ο δίσκος αυτός θεωρείται (και είναι κατ'εμέ) εφάμιλλος με το Άξιον Εστί του Μίκη. Εδώ ακούμε σε όλα τα τραγούδια τον αξέχαστο Γιάννη Ρίτσο ν'απαγγέλλει τμήματα του ομόνυμου ποιήματός του, το οποίο έγραψε στα 1948 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου.
Στις ερμηνείες ο αξέχαστος Κύριος Νίκος Ξυλούρης, η νεαρή τότε Τάνια Τσανακλίδου και ο Βασίλης Μπαρνής, ο οποίος, παρότι καταπληκτική φωνή, δεν τον ξανάδαμε από τότε.
Και δύο ανέκδοτα : Ο Νίκος Ξυλούρης προσφέρθηκε από μόνος του να ερμηνεύσει τα ανεπανάληπτα διαμάντια, που τα είχε ακούσει σε μια μπουάτ.
Το δε εξώφυλλο του δίσκου είναι έργο του μεγάλου μας ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου.

Σύντροφοι, ακούστε τον λυράρη μας να τραγουδά το Και να αδελφέ μου και πάρτε ιδέες.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο κόσμος
Αυτά τα κόκκινα σημάδια
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν
Ξέρουμε
Κι'όχι να πείτε
Κι'έρχομαι μονάχα να σ'αγκαλιάσω
Τούτες τις μέρες
Αυτοί που περιμένουν
Λοιπόν παιδιά μου
Εδώ είναι ένα φως αδελφικό
Έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ
Και να αδελφέ μου