Εσύ εκεί...

Έλεγες "ο καθένας πρέπει να ζει όπως γουστάρει και να πεθαίνει όπως του αξίζει" κι'εμείς οι καυλωμένοι πιτσιρικάδες προσπαθούσαμε να κάνουμε επανάσταση κάθε κουβέντα που ακούγαμε.

Σε θυμάμαι στις ατελείωτες νύχτες του "Πευκώνα" να γράφεις στιχάκια πάνω στις χαρτοπετσέτες, να παίζεις το Sympathy for the Devil στο τουμπελέκι παρέα με τον Γιώργη, να προσπαθείς να μην κριτικάρεις αυστηρά τα γκρουπάκια που νόμιζαν πως έπαιζαν ροκ, να πειράζεις τον Τάκη για το μαλλί του.

Σε θυμάμαι όταν λιώναμε κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, στο μικρό γηπεδάκι πίσω από την εκκλησία, να στην λέω που ποτέ σου δεν έμαθες την σταυρωτή τρίπλα και να λυσσάς κάθε φορά που σε κέρδιζα στο "ρολόι".

Σε θυμάμαι στην τελευταία συναυλία των δικών σου Πυξ-Λαξ, όταν μου πήρες το πουλόβερ και μ'άφησες να τουρτουρίζω από το κρύο, κι'όταν μου το επέστρεψες μούσκεμα στον ιδρώτα σου και ακατάλληλο για χρήση.

Σε θυμάμαι παντού. Σαν έναν άνθρωπο που ζούσε τα πάθη του με κείνο το περίεργο χαμογελάκι που πολλοί θεωρούσαν σνομπαρία, αλλά που ήταν αγάπη.

Γαμώ την πουτάνα σου μέσα ρε Μάνο.

Δεν είναι καιροί για νεκροταφεία.