Η πγιότητα είναι σαν την βλακεία (ανίκητη)

Το ξέρω πως εγώ το παραμέλησα κι'εσάς σας έλειψε.
Το ξέρω πως περιμένατε με αγωνία τη στιγμή που θα παρατούσα επιτέλους αυτές τις αηδίες τα rock, τα jazz, τα tango και τα remixes και θα βούταγα με το κεφάλι στην απόλυτη πγιότητα που μόνον η ελληνική έντεχνη μουσική μπορεί να προσφέρει, ως εισφορά στη μουσική.
Το ξέρω πως φτάσατε πια στα όρια της αφυδάτωσης προσμένοντας το νέκταρ που μόνο μια τέτοια πγιότητα μπορεί να έχει και να σας ξεδιψάσει.

Το καλό πράγμα όμως αργεί να γίνει (όπως επίσης και στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, άσχετο).
Κατέβηκα λοιπόν στα κατάβαθα των ορυχείων της πγιότητας, δούλεψα σκληρά και κατόρθωσα να ξεδιαλέξω (ένα-ένα) μερικά διαμάντια της ελληνικής έντεχνης πγιοτικής μουσικής.
Τι σημασία έχουν οι τίτλοι;
Τι σημασία έχουν οι ερμηνευτές;
Σημασία έχει πως το blog σήμερα αγγίζει την κουλτουροτελειότητα ανεβάζοντας τα στάνταρντς σε δυσθεώρατα ύψη και πλάτη (ίσως και μέση, παίζεται).

Στίχοι όπως "Έλα μου, έλα μου να κάνουμε γούστα...έλα με το στρινγκ έλα με μίνι φούστα" αλλά και "η κούκλα είναι ποίηση...και θέλει κλωνοποίηση" εκτοξεύουν την έντεχνη ελληνική μουσική σε νέους μακρυνούς γαλαξίες πγιότητας.

Δεν περιγράφω άλλο...