Το κωλοδάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ (κι'άλλα μερικά λιανοτράγουδα)

Κατά το "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι'η χαρά δεν την αφήνει", αποφάσισα να συνεισφέρω κι'εγώ στο βαθυστόχαστο debate με αφορμή τον "Μυστικό Δείπνο" του μπάρμπα Λεωνίδα και, κυρίως, των ομοτράπεζών του αλλά και στις σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις του στο "αριστερό" μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και, γενικότερα, στη ριζοσπαστική αριστερά.
Κι'αυτό παρότι εδώ και κάμποσο καιρό απέχω συνειδητά από κάθε λογής εγχείρημα (ριζοσπαστικό ή μη) απολαμβάνοντας τα κείμενα, κειμενάκια, διακηρυξούλες, θέσεις και θεσούλες.
Φαίνεται τελικά, ότι η μοίρα των ανένταχτων είναι η "απόξω".

Λοιπόν σύντροφοι, συντρόφισες και συντροφάκια ψυχραιμία.
Αν αρχίσαμε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις με αφορμή ένα τραπέζωμα, τότε όντως έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν του πολιτικού λόγου. Αν θεωρούμε πως η συνεύρεση κάποιων με κάποιους άλλους γύρω από μια μακαρονάδα θέτει σε κίνδυνο το ενωτικό (το ποιό;) εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που με τόσο (πόσο;) κόπο χτίσαμε, τότες καλύτερα να τα παρατήσουμε και να πάμε σπίτι μας (ή κανα ταξιδάκι στας Ευρώπας) και ν'ασχοληθούμε με τα εικαστικά.
Το εν λόγω τραπέζωμα σύντροφοι δεν έγινε με σκοπό την "...έξοδο από την κρίση με πρόταγμα τις κοινωνικές ανισότητες..." που πλήττουν ή δεν ξέρω κι'εγώ τι άλλο κάνουν. Έγινε με αφορμή την παρουσίαση δύο βιβλίων του Λεωνίδα του Κύρκου, πράγμα που συμβαίνει κατά κόρον τα τελευταία 200 χρόνια. Μήπως θυμάστε πόσοι δεξιοί, πασόκοι, δογματικοί και "καθαροί" (δικοί μας δηλαδή) αριστεροί έχουν παρουσιάσει βιβλία τους και πόσοι από τσι άλλοι έχουν παραστεί και μιλήσει και προλογίσει;
Το "αμαρτωλό" τραπέζωμα δεν το έκανε ούτε ο Γιωργάκης (ο 3ος ο μακρύτερος), ούτε ο Λαυρεντιάδης αλλ'ούτε και ο Δημητράκης ο Τίγρης. Το έκανε μια ιστορική μορφή της Αριστεράς του τόπου, με προχωρημένη γεροντική άνοια (δατς φορ σουρ) αλλά ιστορική μορφή. Ουδόλως με απασχολεί αν συμφωνεί κάποιος μαζί του ή αν τον έχει ήδη ρίξει στο επαναστατικό πυρ το εξώτερον. Αυτό, άλλωστε, είναι το κλασσικό αριστερό χόμπυ από τότε που πρωτοακούστηκε ο χαρακτηρισμός "αριστερά" : να αποκαθηλώνουμε σύμβολα, όταν (νομίζουμε πως) φτιάξαμε καινούργια. Αυτό, τελικά, είναι και η αρρώστεια οποιουδήποτε ασχολείται με σύμβολα.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ δεν είναι, άλλωστε, οι πρώτοι που κρέμασαν κουδούνες στον Αλέκο; Τον Αλαβάνο ντε! Τον ξεχάσαμε κι'όλας; Αυτόν τον συμπαθή γκριζομάλλη τηνιακό που ήταν "αριστερός ηγέτης" όταν, πραξικοματικά, έχριζε τον Αλέξη νέο μεσσία και κινητοποιούσε όσους μηχανισμούς μπορούσε για να εξασφαλίσει στο πουλαίν του άνετη επικράτηση. Και που έγινε "επικίνδυνος" και "διασπαστής" όταν κατάλαβε πως το να πηδάς μια γενιά (απ'τους 60ρηδες τσουπ! στους 30ρηδες) δεν είναι κι'ότι καλύτερο πολιτικά μπορείς να κάνεις.

Ξεφύγαμε όμως (αριστερή διαλεκτική).
Είχαν λοιπόν καλεστεί διάφοροι από τον ΣΥΝ στο τραπέζωμα, όλοι "ανανεωτικοί" (φτου φτου) αλλά δεν είχει καλεστεί ο Πρόεδρος. Σόου γουάτ συντρόφια; Έβγαλε η επιοινωνιακή ομάδα του Προέδρου νέους κανόνες σαβουάρ βίβρ και δεν τους ανέβασε το ιντιμίντια πάραυτα; Γιατί αν δεν έβγαλε, τότε ισχύουν οι μπαγιάτικοι : όταν κάνω τραπέζι, καλώ όποιον θέλω. Αν έκανε τραπέζι ο Ρούντι με σκοπό να συζητηθεί η "επίδραση των λούμπεν συμπεριφορών πάνω στην στρουχτούρα της ιντελιτζέντσιας του άντεργκράουντ" στις "Γιάντες" στα Εξάρχεια και δεν καλούσε τον Κουβέλη αλλά τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη τότε θα το κάναμε "ενωτικό" πρωτοσέλιδο στην Αυγή;
Ή μήπως το αριστερό ρεύμα δεν συντρώει με επιχειρηματίες; Για ψαχτείτε λίγο. Με ψυχραιμία πάντα.

Η ενότητα και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ συντρόφια δεν κινδυνεύει από το ψητό κατσαρόλας που συνέφαγε ο "φιλοπασόκος" Κουβέλης ομού μετά των απίστων επιχειρηματιών. Ούτε από τη μούρη του Χατζησωκράτη. Ούτε καν από τον άπληστο Λαυρεντιάδη.
Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπονομευμένο από την πρώτη μέρα ίδρυσής του, από την ίδια την καθ'όλα ετερόκλητη φύση του. Κι'αν αυτή η φύση στην αρχή φάνταζε γοητευτική και στη συνέχεια (πλασματικο-δημοσκοπικά) δυναμική, κάποια στιγμή θα μας σκάσει στη μούρη σαν βρώμικη πατσαβούρα.
Είσαι τελικά ρε νταλικέρη εναντίον του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ; Θα με ρωτήσει κάποιος ψαγμένος.
Όχι, όχι και ξανά όχι. Αλλά, σε αντίθεση με τα κάποιους που προσπαθούν (άγαρμπα και άκομψα) να εφαρμόσουν το δόγμα "we want the world and we want it now" στα κεφάλια των απανταχού κασίδιδων, σε αντίθεση με κάποιους που σήμερα κλαίνε και οδύρονται για τους "επάρατους" κομματικούς μηχανισμούς και τις κουβέντες "σε κλειστά γραφεία" (που οι πάτρωνές τους χρησιμοποιήσαν βέβαια για ν'ανέβουν στην ηγεσία), αρνούμαι να κάνω πως δεν βλέπω τις τεράστιες πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές που με χωρίζουν από πολλούς συντρόφους μου μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τις βλέπω, τις ακούω, τις συζητώ και τις σέβομαι. Δεν τις χλευάζω, δεν τις προσβάλλω, δεν κρεμάω κουδούνια σε κανέναν και δεν κολλάω ετικέτες. Και απορώ με την ευκολία κάποιων να κραδαίνουν τα αριστερόμετρα και να μετρούν την αριστεροσύνη των απέναντι. Ή με την πρεμούρα κάποιων άλλων να θέλουν (πάση θυσία) να επέμβουν στα εσωτερικά του ΣΥΝ, επειδή (λέει) αυτό θα επηρεάσει σημαντικά το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Και ποιοί είναι αυτοί; Αυτοί που πριν τέσσερα χρόνια, άμα τολμούσες να τους μιλήσεις για κομματικές διαδικασίες, θα σου φορούσαν την κουκούλα του κομφορμιστή αστού, του βολεμένου νεοφιλελεύθερου και θα σε περιέφεραν με κάρο στους κεντρικούς δρόμους των Εξαρχείων (σικ).

Ποιός βάζει κωλοδάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι;
Ας ψάξουμε πρώτα να δούμε τι ακριβώς εννοούμε και μετά βρίσκουμε και τους δράστες. Αν εγώ είμαι κρυφο-μαοικός επαναστάτης, τότε το κωλοδάχτυλο μου το βάζει ο Κουβέλης. Αν είμαι νεο-ηγεμονίσκος σε γκρουπούσκουλο 70 ατόμων, τότε φταίει ο Χατζησωκράτης. Αν πάλι είμαι ριζοσπάστης ευρωπαιστής, τότε με θωπεύει ανήθικα ο Κοροβέσης.
Αν, τέλος, είμαι ανένταχτος αριστερός...
Τότε μου ζαλίζετε τ'αρχίδια όλοι σας. Γιατί το μεγαλύτερο κωλοδάχτυλο μου το βάζετε εσείς. Ηγέτες, ηγετίσκοι, ηγεμόνες και ηγεμονίσκοι.
Εσείς που εδώ και χρόνια κρύβετε τις σημαντικές πολιτικές διαφορές κάτω από το χαλί και κραδαίνετε τη λέξη "συνέδριο" ως άλλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Τα 'χουμε δει τα συνέδρια σύντροφοι και τα 'χουμε χωνέψει. Από καταβολής κόσμου, συνέδριο κάνει πάντα η ηγετική ομάδα, όχι για να συζητήσει και να ζυμωθεί, αλλά επειδή ξέρει εκ των πρωτέρων πως κυριαρχεί στα ψηφαλάκια και πως θα περάσουν οι απόψεις της. Αλλιώς τουμπεκί ψιλοκομμένο κι'άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε. Θα μου πει κάποιος, γίνονται και λάθη. Φυσικά και γίνονται. Αλλά εδώ μιλάμε για τον κανόνα.
Μακάρι ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ συνέδριο να λύσει το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Μακάρι σ'ένα πραγματικό συνέδριο να μετεξιλιχτεί το εγχείρημα σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Αυτό όμως δεν θα το λύσει μία και μόνη συνιστώσα, όσο "κυρίαρχη" κι'αν είναι. Και, υπό αυτό το πρίσμα, πολύ χαίρομαι για τις πίπες που τρώει ο Αλέξης κάθε φορά που ζητάει έκτακτο συνέδριο. Και τις τρώει από την πλειοψηφία της ΚΠΕ έτσι;

Γι'αυτό σύντροφοι, συντρόφισες και συντροφάκια είπα ψυχραιμία.
Η διαφορετικότητα μας δεν λύνεται με κραυγές και δεν μετριέται με μπουκιές ψαριού στο οποιοδήποτε δείπνο. Λύνεται με διαβούλευση (σε κλειστά ή ανοιχτά γραφεία ποσώς μ'ενδιαφέρει) και ζύμωση. Χωρίς a priori και, κυρίως, χωρίς αριστερόμετρα.
Αρκεί μόνο να ξέρεις τι θέλεις εσύ και μέχρι που μπορείς να φτάσεις απέναντι στα θέλω του άλλου. Αυτό λέγεται σεβασμός. Και για μένα προσωπικά, η αριστερά σημαίνει πάνω απ'όλα σεβασμός.
Γι'αυτό μένω στην απόξω.
Θα μπορούσα, αντί για όλο αυτό το σεντόνι, να σας παραθέσω τον στίχο του Αριστοφάνη (από το χορικό των Αχαρνέων στην κατά Νιόνιο εκτέλεση)

"ποιος μας γηροκομεί τη σήμερον ημέρα
ψηστιέρα καρβουνιέρα μούσα δεκεμβριανή
πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό...
τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία
μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική..."

Αλλά την αγαπώ πολύ την νεολαία και την πιστεύω.
Γι'αυτό και της χαρίζω τον στίχο του Βασίλη

"...σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι.."