Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Ακουμιανή γιαλιά (τα σπασμένα tucan)

Η Τριάπετρα για τους τουριστικούς οδηγούς ...
νότια, αρκετά νότια ...
χιλιόμετρα παραλίας
σαν ξεχασμένη ζωή ...
ή σαν αυτή που θες να ξαναρχίσεις ...

Κατεβείτε από το Ρέθυμνο
μέχρι το Σπήλι ...
κι από κει ...
αφήστε το φαράγγι να σας οδηγήσει
νότια της Αγίας Παρασκευής ...
Πάρτε τον βουνίσιο χωματόδρομο
και ζήστε το ...

Ανακατευτείτε με τους λίγους
μπας και νοιώσετε πολλοί ...
Το Λιβυκό θ'αναλάβει τα υπόλοιπα ...

Και στην ταβέρνα του Κωστή
αυτά τα tucan ...
που όσο τα κοίταζα χαμένος αλλού
απρόσεχτα τα 'ριξε κάτω ο σερβιτόρος ...
σημάδια των καιρών ...
που μάζεψα από κάτω ...
που έκανα δικά μου ...
που κόλλησα ...
που διόρθωσα ...
σαν τις χαμένες σκέψεις ...
αλλού ...
εκεί στο Νότο ...



- - -


Found at bee mp3 search engine

4 σχόλια:

demetrat είπε...

Έπρεπε να το περιμένεις, αυτά τα tucan έχουν το ελάττωμα να περιμένουν πάντα στις θάλασσες του νότου.

wilma είπε...

Αρχίζω να αμφιβάλλω για την επιστροφή σου! το τοπίο παραπέμπει σε Σειρήνες. Χάνεσαι!

Ανώνυμος είπε...

Σημείωση

Η ψυχή μου σαν άδειο βάζο έσπασε.
Άσχημα κατρακύλησε τη σκάλα.
Έπεσε απ'της απρόσεχτης δούλας τα χέρια,
έπεσε και έσπασε σε κομμάτια, περισσότερα απ΄όσα είχε.


Ανοησία; Αδυναμία; Τι θέλετε να ξέρω;
Αισθήματα έχω πιο πολλά απ'οτι Όταν ένιωσα τον εαυτό μου. Είμαι Συντρίμια σκορπισμένα σε μια ψάθα Που πρέπει να τινάξουν.

Πέφτοντας τον ίδιο θόρυβο έκανα Μ'ενα βάζο που σπάει.
Οι παρόντες θεοί
Από τη ράμπα πάνω έσκυψαν
Τα μάτια τους έπεσαν
στα συντρίμμια
Που μ΄έκανε η απρόσεχτή τους δούλα.

Παράλογα συνειδητά κοιτάζουν τα συντρίμμια
Συνείδηση έχοντας του εαυτού τους, εκείνων όμως όχι.
Κοιτάζουν και χαμογελάνε μ'επιείκεια
Για την ανεύθυνή τους δούλα.

Η μεγάλη σκάλα ξετυλίγεται, μ'αστέρια σκεπασμένη
Στο φωτεινό της μέρος,
ανάμεσα στ'αστέρια,
Ένα συντρίμμι λάμπει. Το έργο μου;
H κύρια ψυχή μου;
H ζωή μου;'Ενα συντρίμμι.
Και το παρατηρούν με προσοχή ιδιαίτερη οι θεοί
Αγνοώντας το λόγο που έχει απομείνει εκεί.

Fernado Pessoa,1930

Green_revenger είπε...

Διαιρώ αυτό που ξέρω.
Προκύπτει αυτό που είμαι
κι αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.

Δεν είμαι αυτός που σκέφτομαι
ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος.

Γι’ αυτό, είναι καλύτερα
ν’ ακούς μόνο το θρόισμα
της απαλής, βέβαιης αύρας
που μέσ’ από τις φυλλωσιές περνάει.

αυτό είναι το αγαπημένο μου φίλε/η ανώνυμε.
από τον Pessoa εννοώ
:)
g r