The Final Cut (ή πόσο περίεργος είμαι)

Είμαστε άνοιξη του 1982. Στην Αγγλία οι Pink Floyd ετοιμάζουν την ταινία τους The Wall και πειραματίζονται πάνω στο τελικό soundtrack.
Ο Roger Waters έχει τσακωθεί με όλους τους υπόλοιπους και γράφει μόνος του στίχους και μουσική. Ο τύπος είναι ιδιοφυία αλλά μεγάλη αλήτρα. Όπως όλες οι ιδιοφυίες.
Ήδη από το άλμπουμ The Wall κατόρθωσε να διώξει από τη μπάντα τον Richard Wright, τον οργανίστα που συμμετείχε από την πρώτη στιγμή στο φαινόμενο Pink Floyd.
Τελικά, είδαν κι'απόειδαν και αποφάσισαν να μην προσθέσουν επιπλέον soundtrack στην μαγευτική τους ταινία.
Έτσι, το υλικό που γράφτηκε αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν σαν αυτοτελές άλμπουμ.
Και εγένετο The Final Cut.
Που ηχογραφήθηκε μεταξύ Ιουλίου και Δεκεμβρίου 1982 και κυκλοφόρησε στα 1983.
Που είναι το τελευταίο πραγματικό άλμπουμ των Pink Floyd, το τελευταίο με τον Roger Waters και το μοναδικό χωρίς τον Richard Wright.
Κι όμως.
Κι όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, μακράν το καλύτερο της μπάντας. Το ξέρω πως θα με πείτε από αιρετικό μέχρι σαχλαμπάχλα, αλλά επιμένω : είναι ότι καλύτερο και μεστότερο έγραψαν ποτέ, ή μάλλον, έγραψε ποτέ και έπαιξαν ο Roger Waters και οι Pink Floyd.
Να πούμε, ότι οι υπόλοιποι, μετά την αποχώρηση του Waters, δεν έπαιξαν ποτέ ζωντανά ούτε ένα από τα κομμάτια του δίσκου. Κρίμα γιατί είναι ένα κι ένα.
Προτίμησαν βλέπετε να βγάλουν δύο απίστευτης μαλακίας δίσκους του πρωκτού και να αμαυρώσουν τον θρύλο.
Καλή μας ακρόαση
(η ένωση των κομματιών είναι δική μου, σεβόμενος το όνομά τους)

The Post War Dream
Your Possible Pasts
One Of The Few
The Hero's Return
The Gunners Dream
Paranoid Eyes
Get your Filthy Hands Off My Desert
The Fletcher Memorial
Southampton Dock
The Final Cut
Not Now John
Two Suns In The Suns