Για τον δάσκαλό μου (captain o my captain)

Σίγουρα δεν είμαι τόσο μεγάλος για να έχω ζήσει αυτά που ήθελα να έχω ζήσει. Σίγουρα όταν ο Γιάννης ο Σπανός κυκλοφορούσε την Τρίτη Ανθολογία του ήμανε δεν ήμανε 11 ετών. Αυτό, φυσικά, δεν με εμπόδισε να την αγαπήσω. Ούτε να την έχω φυλαχτό κάθε που νιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω πίσω.

Ήταν εκεί στα 1980, μαθητής λυκείου, χρόνια όμορφα, έντονα, πραγματικά.
Τον θυμάμαι να γέρνει στην έδρα και να παλεύει να μην αποκοιμηθεί, την ώρα που εμείς λέγαμε το μάθημα : Ιστορία.
Θυμάμαι το απέραντα μελαγχολικά γλυκό του ύφος, τα ατημέλητα μαλλιά, τα λυπημένα μάτια, το αφρόντιστο μουστάκι του.
Θυμάμαι την λαχανιασμένη φωνή του, τις κουρασμένες του κινήσεις, την ευγένειά του.
Μας μιλούσε, μας ταξίδευε, μας νουθετούσε. Πάντα στον πληθυντικό.
Ήταν ο αγαπημένος μου. Ποτέ δεν έμαθα αν ήμουν ο αγαπημένος του.
Διάβαζε τα ποιήματά μου, τα πεζά μου.
Μ'έσπρωχνε να συνεχίσω να γράφω. Τον ρωτούσα γιατί. Και μου απαντούσε με στίχους

"...αν είσαι μια μικρή παραπονεμένη πέτρα
σε μια ερημιά
αν είσαι ένα μοναχικό κυκλάμινο
στο βουνό
αν είσαι ένα ξεχασμένο άστρο στον ουρανό
που θες να το ξέρω..."

Είχε χάσει την κόρη του και, μέσα σε λίγους μήνες την γυναίκα του απ'τον καημό της.
Είχε χάσει την ζωή του.
Αρρώστησε από τα αντικαταθλιπτικά.
Πλήρωνε την απώλεια με αξιοπρέπεια.
Τους τόκους μας τους χάριζε σαν πολύτιμο δώρο.
Πέθανε πριν προλάβει να δει τους "γιους" του εκεί που τους ονειρεύτηκε.
Πέθανε πριν προλάβουμε να του πούμε "σ'αγαπώ".
Γι αυτό πέθανε μόνος.

Σε σένα δάσκαλέ μου.
Σε σένα Κύριε Καρύδη.

Ένα δάκρυ μεσήλικα και λίγια μουσική

Ο θρήνος της μάνας
Είναι ν'απορείς
Το λέει και το τραγούδι
Σπασμένο καράβι
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Αν είσαι...(που θες να το ξέρω)
Σε είπανε Θεό
Ιδανικός κι ανάξιος εραστής
Πέντε ναυτόπουλα
Οι νεκροί