Όπου γιώργος και μάλαμα (ρε)

Γεννήθηκα μέσα στη χλίδα, τα φρου-φρου και τα αρώματα στα 280 με 285 μχ (τώρα πότε ακριβώς θα σας γελάσω και δεν το θέλω). Ο φάδερ, ο Γερόντιος, ήτο έλλην συγκλητικός και στρατόκαυλος του Διοκλητιανού. Γαμώ τους ματσό ο φάδερ, ενώ η μάδερ ήτο η πτωχή πλην τιμία Πολυχρονία. Και οι δυο ήσαντε ειδωλολάτρες και μετά γύρισαν το σακάκι (ή τον χιτώνα) και την είδαν χριστιανοί. Στρατόκαυλος ο φάδερ, στρατόκαυλος κι εγώ. Έγινα και γαμώ τα φίνα φανταράκια κι επειδής ήμανε γενναίος με κάνανε Τριβούνο και μετά Δούκα (διοικητή) στο τάγμα των Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς.
Έλα όμως που σταυροκοπιώμουν συνέχεια. Τα πήρε λοιπόν ο Διοκλητιανός και μου έβγαλε το λάδι στα βασανιστήρια. Ακούτε ρε τι με έκανε ο αλήτης : μου ξέσκισε τσι σάρκες, με λόγχισε και με πέρασε από ειδικό τροχό με μαχαίρια (πολύ bdsm φάση). Μετά με έριξε σ'ενα λάκο με βραστό ασβέστη και μετά μ'έβαλε να περπατήσω με πυρακτωμένα παπούτσια. Εγώ όμως τίποτα. Εκεί. Ντούρος. Τελικά μου 'κοψε την κεφαλή στα 303.
Και έγινα άγιος άμα λάχει να ούμ.
Όχι παίζουμε.
Ωστόσο, πρόλαβα και σούβλισα ένα δράκο που για να αφήνει τσι χωρικούς να πίνουν νερό ήθελε γυναικάκια για μεζέδες. Βέβαια, όσο έτρωγε απλές γυναίκες, στ'αρχίδια μου εμένα. Μόλις όμως ζήτησε τη βασιλοπούλα, εκεί δεν το άντεξα. Πήγα και τον έφαγα λάχανο. Διότι, ως γνωστόν, ισχύς μου η αγάπη των δυνατών.
Όσοι δεν με γνωρίσατε ακόμα, ζουλήξτε με ν'ακούσετε τη θεία λειτουργία. Και χρόνια πολλά στους συνονόματους.
Άρχοντες είμαστε ρε. Άρχοντες.