Δυο κουκούλες, ένα όνειρο κι ο Γιωργάκης

I had a dream σύντροφοι.
Ήμανε λέει στην πλατεία Κολωκοτρώνη, την Τετάρτη 1 Απρίλη 2007 γύρω στις 7 το απόγευμα.
Γύρω μου εκατοντάδες κουκουλοφόροι, νέοι, γέροι, γκομενάρες, μοντέλοι και μικρά παιδιά. Κρατούσαν πλακάτ και φώναζαν συνθήματα. Γελούσαν, γνωρίζονταν, έκαναν πλάκα, φλέρταραν και βριζόντανε. Εγώ τους κοιτούσα πίνοντας φραπέ στο πλαστικό.
Ξαφνικά, πάνω στο άγαλμα του γέρου του μωριά, από το ύψος της περικεφαλαίας, άρχισε να ξεδιπλώνεται μια γιγαντοοθόνη. Ο ουρανός σα να έλαμψε, παρότι δεν υπήρχε καταιγίδα στον ορίζοντα. Οι φωνές σώπασαν. Έγινε ξαφνικά σκοτάδι. Τα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω στην οθόνη.
Και τότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου...
Στην οθόνη εμφανίστηκε ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης με τα άπταιστα ελληνικά του, με το φροντισμένο μουστάκι του, με το καθάριο (εποχής Ιμίων) βλέμμα του, με την στεντόρια φωνή του. Θα χαιρετίσει την συγκέντρωση, σκέφτηκα. Αμ δε.
Άρχισε να μιλάει για τις θέσεις του κόμματός του για την χορήγηση Μεθαδόνης στους χρήστες ηρωίνης. Έλεγε δηλαδή πως θα κάνει ότι δεν έκανε όσα χρόνια που ήταν στα πράματα.
Συγκινήθηκα.
Μέχρι που σκέφτηκα να πω στην θεία την Κούλα να μην ψηφίσει τελικά ΣΥΡΙΖΑ αλλά να επιστρέψει στην πράσινη αγκαλιά του νέου λαικού, ριζοσπαστικού, αριστερού, τσεγκεβαρικού ΠΑΣΟΚ.
Και τότε....
Τότε....
Το πλήθος άρχισε να παραμερίζει και να σχηματίζει έναν κύκλο γύρω από ένα άτομο. Πλησίασα περίεργος.
Εκεί....στη μέση του κύκλου...μια γυναίκα... Φορούσε κουκούλα αλλά μπορούσες να διακρίνεις δύο υπέροχα (γερασμένα λίγο η αλήθεια είναι) πράσινα μάτια. Φορούσε ένα ακριβό γαλλικό ταγιέρ, ακριβό γαλλικό άρωμα αναδυότανε στο χώρο... Γόβες στιλέττο (Καρούζος είμαι βέβαιος)...
Η γυναίκα κάθησε κάτω. Μισάνοιξε αισθησιακά τα πόδια αποκαλύπτοντας τις μεταξωτές φίνες κάλτσες της. Κάρφωσε τα μάτια της στην οθόνη, κοίταξε ευθεία στα μάτια τον γοητευτικό μέλλοντα πρωθυπουργό (που συνέχιζε τις παπαριές για τη Μεθαδόνη) και μουρμούρισε με μια βαθειά αισθησιακή φωνή :

Mon petit George cheri...
ce soir je me caresse pour toi...
tu m'as tellement excitee...
avec ton discours sur la chimie...

Ήταν τόσο αισθησιακό, τόσο Bonuel, τόσο...ΠΑΣΟΚ...
Δεν είχε καμια κινηματική λογική. Ήταν απλά εκεί. Και έγινε.. Όλη η γοητεία της επερχόμενης εξουσίας σε μια δροσοσταλιά κουλτούρας. Όλο το παρισινό faubourg εκεί...στη μέση της Σταδίου, στην καρδιά της Αθήνας... Ένα σέξυ clin d'oeil αφιερωμένο στους βρωμιάρηδες ακτιβιστές...Μια γενναιόδωρη κίνηση σπονδή στην ιδεολογία...ένα όνειρο...

Κρίμα που δεν θυμάμαι την συνέχεια, αφού με ξύπνησε ο σκύλος που ήθελε τσίσα...

Εσείς πάντως μη μασήσετε. Όλοι απόψε στην πλατεία Κολωκοτρώνη στις 6,30 για να γελάσουμε, να κράξουμε, να φλερτάρουμε, να μαλώσουμε, να διαφωνήσουμε, να συζητήσουμε, ν'ανταμώσουμε και να ζήσουμε. Ναι, θα φοράμε κουκούλες, όχι γιατί θέλουμε να παραμείνουμε ανώνυμοι ή να κρυφτούμε αλλά για καταδείξουμε αυτούς που μας θέλουν στο σκοτάδι χωρίς καν κουκούλα. Απλά πράγματα. Όποιος δεν είναι μαζί μας δεν είναι κατ'ανάγκη εναντίον μας. Ούτε απέναντί μας. Ο αυθορμητισμός των κινημάτων ουδέποτε προσδιορίστηκε από τον αριθμό των διαφωνούντων.
(το τελευταίο το εξηγώ σε όσους πασόκους ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως, Gramsci είναι δεν είναι Πάγκαλος).