Αντανάκλαση (τα μπλε λόγια)

Κάποιος ή κάτι μας συγκρατεί,
πάντως ένα βαρύ και νηφάλιο χέρι μας δένει τους μεν με τους δε,
δίνοντάς μας το φως της υπομονής.
Ο πρωινός άνεμος και η βροχή έφερε την υγειά στους ανάπηρους και άνοιξε τις πόρτες στους πιστούς. Τούτη την ώρα γυρίζει τις σελίδες του βιβλίου και ξυπνά τις συλλαβές μία-μία. Φράσεις ή στίχοι σηκώνονται για να διαλύσουν την ομίχλη της προσμονής.
Μου αρέσει αυτός ο άνεμος.
Δεν παραπέμπει σε ηλίθιες παραλίες, νησιά και ερημιές. Μας τυλίγει και μας παίρνει τον ύπνο από τα μάτια. Μας ανοίγει το μυαλό και μας σπρώχνει προς τα εκεί που θέλουμε κι όχι προς τα εκεί που δείχνουμε. Ενοχλεί την τάξη του κειμένου μας και διώχνει τα έντομα που κολλούν πάνω στις λιπαρές σελίδες που κατά λάθος ανοίξαμε.
Βλέπω μια νυχτοπεταλούδα να ξεφεύγει από το γραπτό. Παίρνει μαζί της μερικές άχρηστες εικόνες.
Βλέπω ένα χελιδόνι που προσπαθεί να γλυτώσει από αυτό το μάγμα των λέξεων που πνίγονται σ'αυτό το σπάνιο έλαιο.
Βλέπω μια νυχτερίδα ν'απομακρύνεται στο μακρυά αυτού του βιβλίου. Ανακοινώνει το τέλος της σεζόν. Το τέλος μιας εποχής ίσως.
Ο άνεμος που ξεφυλλίζει το βιβλίο με μεθά. Με μεταφέρει στην κορυφή ενός λόφου. Κάθομαι σε μια πέτρα και κοιτάζω την πόλη. όλοι μοιάζουν να κοιμούνται σαν η πόλη να 'ναι ένα τεράστιο νεκροταφείο ψυχών.
Κι εγώ, σ'αυτό το δύσβατο μέρος, κάθομαι μόνος με το βιβλίο και τους κατοίκους του.
Ακούω το μουρμουρητό του νερού. Ίσως ένα ρυάκι που βρήκε τον δρόμο του ανάμεσα στις σελίδες. Διασχίζει τα κεφάλαια. Το νερό δεν σβήνει όλες τις φράσεις. Είναι άραγε η μελάνη που αντιστέκεται ή το νερό που διαλέγει; Παράξενο.
Συχνά ονειρεύτηκα ένα χέρι που θα περνούσε πάνω από τις σελίδες του βιβλίου και θα καθάριζε το εσωτερικό, σβήνοντας κάθε τι άχρηστο και πομπώδες, κάθε τι κενό και ανόητο...
Πάντα ξυπνούσα πριν να δω το τέλος.