Δευτέρα

Θεέ μου...
πως καταναλώνεται η τρέλλα...
πως εξατμίζονται τα λάθη...
ομίχλη στις ομίχλες
νεφέλωμα στα νεφελώματα...
Γιατί τόσες φρίκες για το τίποτα;
Όλα αυτά τα τούνελ
για να φτάσουμε σε μια επιφάνεια ξυρισμένη και μουγγή...
Όλη αυτή η ματωμένη λάσπη
ανάμεσα στα πτώματα
για τίποτα νέο κάτω απ' την έναστρη νύχτα...
Ξεχείλιζε από ανθρώπους
και ξαφνικά κανείς...
Ούτε θεός, ούτε διάβολος
ούτε άντρας, ούτε γυναίκα
ούτε μωρό...
Μόνο σφαίρες, τροχιές έστω...
μαύρες τρύπες, το καλοδεχούμενο τίποτα
ηλεκτρόνια, νετρόνια
συνεχόμενα αντιστραμμένες καταστροφές
μια δυνατή ηρεμία
λουλούδια
χρώματα
γιατί όχι;
ένα φως που δεν χρειάζεται καν
να παρουσιάζεται σαν φως...
Και η θεία πρόνοια είπε
"Ας μην υπάρξει φως"
Και δεν υπήρξε...
κι όλα έγιναν μέσα στο τίποτα
στη γωνία
χωρίς σκιά...