Για τη Γάζα

Για να καταλάβεις σε ποιο σημείο βρίσκεται η σχέση σου με κάποιον αρκεί ν'ακούσετε μουσική μαζί. Η παραμικρή νευρική ασυμφωνία έρχεται να λεκιάσει τα περάσματα, αν όμως ο ήχος περνά απερίσπαστος χωρίς να συναντήσει κάποιον, αυτό είναι σημάδι πως όλα πάνε καλά.
Κι όλα πήγαιναν καλά, πρέπει να το πω, κι ας εξοργίσω τις λεγεώνες των ασυνείδητα δαιμονισμένων, ή, πιο εκλαικευμένα, τη συνεχή αγορά του υποχρεωτικού παθητικού.

"Μέχρι σήμερα", κομπάζει ο Λοτρεμόν προσπαθώντας να κριτικάρει διαλεκτικά τον Αριστοτέλη, "περιγράφαμε τη δυστυχία για να εμπνεύσουμε τον τρόμο, τον οίκτο. Θα περιγράψω λοιπόν την ευτυχία για να εμπνεύσω τα αντίθετά τους"
Το αντίθετο του τρόμου; Η χαρά, η αφασία, η εγκατάλειψη, η γαλήνη. Το αντίθετο του οίκτου; Η αδιαφορία, η εξυπνάδα, η έλειψη λύπησης, η ωμότητα. Όποιος καυχιέται τον οίκτο καυχιέται τον τρόμο. Και τούμπαλιν. Συνηθισμένα πράγματα. Κανείς ποτέ δεν παραδέχεται τη συνενοχή ανάμεσα στη γεύση της δυστυχίας, στο ρομαντικό παράπονο, στον κακόμοιρο συναισθηματισμό και στη πραγματική αιματηρή βία. Κι όμως έτσι είναι.
Αντίθετα, σύμφωνα πάντα με τον Λοτρεμόν, "η ανάλυση των συναισθημάτων δεν κλαίει. Διαθέτει μια σιγανή αργοπορία που σε πιάνει στα πράσσα, σε μεταφέρει πάνω από τη μιζέρια, σε μαθαίνει να μην χρειάζεσαι ταγούς, σου παρέχει ένα όπλο για τη μάχη".
Οι τρομοκράτες είναι μεγάλοι αισθηματίες. Είναι οι απολογητές του οίκτου. Σας θέλουν στα γόνατα, υποταγμένους στις τύψεις, φοβισμένους να ξεχειλίζετε από μια ψεύτικη συγκίνηση που κρύβει επιμελώς την ευχαρίστηση.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο De Sade είναι ο λιγότερο τρομοκράτης συγγραφέας που υπήρξε ποτέ.
Αυτά μου 'ρθαν στο μυαλό βλέποντας, μέρες τώρα, αυτό που συμβαίνει στην λωρίδα της Γάζας. Δολοφόνοι, σιωνιστές, τρομοκράτες, χαμασίτες, θλιμμένοι εραστές, συγκρουσιακοί δημοσιογράφοι, ανοργασμικές υπουργοί, μανιπουλάτορες κάθε είδους βάλθηκαν να ξαναζωγραφίσουν τον ίδιο πίνακα.
Δεν θα μπω στο παιχνίδι τους αυτή τη φορά. Δεν υπάρχει δικαστής ικανός να αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτή η δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Πέθανε πριν πολλά χρόνια.
Μπορεί να γλυστράω στον οπορτουνισμό.
Δεν βλέπω όμως το δίκιο σε κανέναν.
Να με συγχωρέσουν οι θεατές.