Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ

Eνα περίστροφο, μία σφαίρα, μία ζωή. Φρέσκια. Ούτε 16 χρόνων. Χαμένη. Δι’ ασήμαντον αφορμήν. Μία ζωή δική μας. Ενα αύριο δικό μας. Ενα αύριο των παιδιών μας. Που αν είναι σαν το σήμερα που φτιάξαμε και ανεχθήκαμε, θα έχει πολλές σφαίρες στον επίλογό του. Και πολλές φωτιές. Στην συντριπτική πλειονότητά τους, οι πιτσιρικάδες των σχολείων που βγήκαν χθες στους δρόμους δεν είναι, βέβαια, αναρχικοί. Φοβισμένοι είναι και αγανακτισμένοι που τους κλέψαμε το αύριο. Την ελπίδα. Το φως.

Γι’ αυτό και πολλές φορές φοράνε μαύρα. Γιατί τους καταδικάσαμε να ζουν στο σκοτάδι. Και δεν τους αρέσει. Ούτε τους αξίζει. Γι’ αυτό και πολλές φορές ανάβουν φωτιές. Οχι για να δουν εκείνοι. Αλλά εμείς. Να δούμε πού οδηγούμε το αύριο, που δεν μας ανήκει. Το αύριο που τους κλέψαμε και ξοδέψαμε αλόγιστα. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει. Στα διαλυμένα νοσοκομεία. Στα απλωμένα χέρια των συνταξιούχων. Στα παγωμένα σχολειά.

Στα ελλείμματα των ταμείων. Στους απλήρωτους ή κακοπληρωμένους γιατρούς. Στους αδιόριστους δασκάλους. Στα χρεοκοπημένα πανεπιστήμια. Στους άνεργους. Στους νέους των 700 και των 500 ευρώ. Στους κάθε λογής αποκλεισμένους. Ντόπιους και μετανάστες. Κράτος υπάρχει. Απλά, δεν θα το βρει κάποιος εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Δεν βρίσκεται στα καμένα της Ηλείας, της Αρκαδίας, της Μεσσηνίας ή της Αχαΐας. Δεν βρίσκεται στα νησιά της άγονης γραμμής. Δεν βρίσκεται στο πλευρό εκείνων που μοχθούν καθημερινά. Στο πλευρό εκείνων που δεν έχουν ή δεν μπορούν.

Και περισσεύει η αγανάκτηση. Που θα πλημμυρίσει τους δρόμους ακόμα και δι’ ασήμαντον αφορμήν. Και μη γελιέστε. Είναι πολιτική επιλογή η απουσία του κράτους από το κέντρο της Αθήνας τις τελευταίες τρεις μέρες. Για να είναι έτσι πιο εύκολη η ποινικοποίηση της διαφωνίας και της διαφορετικότητας. Για να είναι έτσι πιο εύκολη η ταύτιση των διαφωνούντων και διαμαρτυρόμενων με τους κρετίνους που καταστρέφουν περιουσίες, κάνουν πλιάτσικα και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές αθώων.

Οποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου. Αυτό είναι το πολιτικό μήνυμα της κυβέρνησης. Από την πραγματικότητα των σκανδάλων στην τραγωδία της σκανδάλης η απόσταση είναι πολύ μικρή. Μικρότερη και από τα 16 χρόνια του Αλέξανδρου. Και αυτή την απόσταση δεν μας αξίζει να την περπατήσουμε. Αλλά πιο πολύ δεν αξίζει στα παιδιά μας. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε. Με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Αύριο θα είναι αργά.

Συνεχίστε τώρα γαλάζια και μαύρα φασισταριά, συνεχίστε πράσινα λαμόγια, συνεχίστε κόκκινα "επαναστατικά" δογματικά προβατάκια. Συνεχίστε τον χορό σας πάνω από το πτώμα του...
Βρήκατε τον φταίχτη....
Λύστε και το πρόβλημα....
Αν προλάβετε...
Συνεργασία είπατε; Ουστ κοπρίτες...