Η ματαιόδοξη προσαρμοστικότητα της απιστίας

(παιχνίδι με την ακανόνιστη)

Νιώθω σχεδόν τρυφερότητα για τους παροδικούς παρτενέρ σου. Κάνε τους να σ'ερωτευτούν πολύ, κυρίως όμως να εξαφανίζεσαι συχνά την τελευταία στιγμή. Σ'αυτό τον κλασσικό ρόλο είμαι τόσο βέβαιος ότι διαπρέπεις.
Ανάφτρα. 'Ολη τη νύχτα (συμμαχίες, προδοσίες, δίκη), και μετά, γυρισμένη στο προφίλ, "σας παρακαλώ, καληνύχτα".
Στον ανελκυστήρα του ξενοδοχείου στο τέλος του πάρτυ, ή στο ξεπροβάδισμα στο αυτοκίνητο, αφού παρκάρετε. Το σημείο - κλειδί. Το αναπάντεχα ποθητό άγγιγμα.
Τόσες φορές σε είδα να επιστρέφεις αναμμένη, μετά από μία άρνηση, μια πουτανιά. Κι άλλες τόσες μετά από μία επιτυχημένη απόπειρα να ξυπνήσεις τα άλογα της ηδονής. Ή της λαγνείας.
Πόσο ευχαριστιέσαι να ενοχλείς τα αρσενικά. Λες και δεν είναι ήδη τόσο βαρετά μέσα στη ματαιοδοξία τους, τα προγραμματισμένα σαλιαρίσματά τους, ή ακόμα τη μιμητική τους τύφλωση όταν προσπαθούν αν έρθουν στη θέση σου, του είδους "η πραγματική γυναίκα είμαι εγώ".
Ας είμαστε δίκαιοι. Υπάρχουν οι ευγενικοί, οι ομοφυλόφυλοι, συχνά, αλλά αυτοί που ακούν στ' αλήθεια σπανίζουν.
Με τις γυναίκες είναι πιο καθαρό. Ξέρουν αμέσως αν μάλλον ναι ή όχι. Αν και η πλειοψηφία είναι βαρετές. Είναι όμως άλλο πράγμα, όπως και να 'χει. Βουτάμε στους ατμούς, τις πρακτικές αναλαμπές, τις προστυχιές, τα υπονοούμενα τρίτου τύπου, τα ψυχικά φρου-φρου. Οι πιο έξυπνες τουλάχιστον. Ας μη μιλήσουμε για τις άλλες : λεφτά, παράπονα, παιδιά. Λεφτά, παράπονα, παιδιά. Και πάλι απ την αρχή.
Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι το ξημέρωμα, όταν γυρνάς στο δωμάτιο και σε βλέπω να κοιμάσαι, γλυκά κουρασμένη από το νυχτερινό πόλεμο με ξένο στρατό. Τα καπούλια σου χορεύουν τ'όνειρό σου, ντύνομαι αθόρυβα, κλαίω από μέσα μου, σε φιλώ απαλά και μυρίζω τον άλλον.
Τρέχω στον ανθοπώλη ν'αγοράσω ένα τριαντάφυλλο και το βάζω στο τραπέζι, ακριβώς απέναντί μου. Δεν γράφω τίποτα, δεν σκέφτομαι, δεν θυμάμαι. Απλά προσπαθώ να δω τις απαγορευμένες εικόνες.

Έτσι λοιπόν σ'αγαπώ. Αν διασκεδάζεις, σ'αγαπώ. Αν βαριέσαι και κουράζεσαι από την πολυλογία, σ'αγαπώ. Γιατί να αμφιβάλλω για οτιδήποτε; Μπόρεσες να φτάσεις με κάποιον άλλον στον ίδιο δείκτη αμεσότητας, παιγμένης αιμομιξίας, αληθινής τρυφεράδας, βελούδινης βαρβαρότητας; Στην ίδια βιτσιόζικη απαλότητα;
Αν ναι, πες το μου και θα δούμε.
Κέρδισε τη ζωή σου ομορφιά μου, συνέλεξε τις πληροφορίες σου, μη μου διηγείσαι τίποτα, άσε με κυρίως να μαντέψω τις δύο τρεις αλλαγές στη σκηνοθεσία σου. Γι αυτό άλλωστε δεν οργανώνονται άντρες και γυναίκες; Για να καταλαβαίνονται δεν οργανώνονται; Όπως ακριβώς η πολική αρκούδα με τη φάλαινα; Ο πάνθηρας και ο ασβός; Το τεράστιο δέντρο καραπέθανε; Μα, ακριβώς εδώ είναι το ενδιαφέρον : ένας άντρας και μια γυναίκα που αγαπιούνται είναι οι πιο διεστραμμένοι της γης, τα πλέον συνέταιρα στοιχεία που μπορούμε να φανταστούμε.
Πόσος χώρος έμεινε για τη συγγνώμη αγάπη μου;
Κι αν η απιστία σου είναι ο μέγιστος κοινός διαιρέτης της αγάπης μας, γιατί να μεγιστοποιούνται κοινά πολλαπλασιαζόμενοι οι κίνδυνοι για τη ζωή μας;
Μη μου πεις τίποτα. Κοιμήσου.
Το βιβλίο της ζωής δεν γράφτηκε ποτέ με την αφοσίωση. Απλά δεν γράφτηκε ποτέ.
Αγάπη μου ζηλεύω.
Όχι αυτούς. Εσένα.

I love to hate you - Erasure