Σήμερα ξύπνησα με μία περίεργα καλή διάθεση.
Ίσως γιατί το εργοτάξιο που μου καταστρέφει το οξυγόνο δεν λειτουργεί. Ίσως πάλι γιατί η δροσιά της νύχτας έδιωξε την κάψα της ανικανοποίησης.
Ίσως, τέλος, γιατί ανταποκρίνομαι καλύτερα στο δροσερό μέρος του καλοκαιριού.
Στο μεταξύ ο κόσμος τριγύρω παραμένει ο ίδιος, πεισματικά βαλμένος να μας χαλάει την όποια μικροσκοπική καλή διάθεση προσπαθεί να φυτρώσει μέσα στη γλάστρα του μυαλού μας.
Άνοιξα την τηλεόραση προσπαθώντας να στριμωχτώ ανάμεσα στην Οσετία και τη νοθεία στη Βουλή που κατήγγειλαν οι μεν τουσ δε. Ο Καμπουράκης όμως είναι αρκετά παχύς για να μου αφήσει μια θεσούλα.
Ρε μπας κι έχει δίκιο ο φίλος μου ο Αλέκος που ζει εδώ και χρόνια με μια τηλεόραση με σπασμένο τηλεκοντρόλ και με μία οδοντογλυφίδα καρφωμένη στο ποντοσιόμετρο για να μην σβήσει;

Στο μεταξύ ετοιμαζόμαστε για τη διαδήλωση στην Θεσσαλονίκη. Σε λίγο καιρό το μέγεθος της αντίστασης στους άρπαγες της ζωής μας θα μετριέται με τον αριθμό των διαμαρτυριών μας.
Και θα διαιρείται με τις πράξεις που δεν κάναμε. Ή, όπως το λένε οι Goldman, Jones και Fredericks....a nos actes manques...
Όποιος δεν πρόφτασε να μάθει γαλλικά (λόγω πιάνου) ας μου ζητήσει μετάφραση.