Στο πιονεράκι της νταλίκας (1)

Ήμουν φοιτητής και προσπαθούσα να πείσω τους κουτόφραγκους για τα ακούσματά μου της εποχής. Θα ήταν εκεί στα 1986, όταν τον άκουσα για πρώτη φορά. Μου έκανε φοβερή εντύπωση η περίεργη φωνή του κι ακόμα μεγαλύτερη η περίεργη προφορά του. Με κράτησαν όμως οι υπέροχοι στίχοι του και η μουσική του.
Ο Stephan Eicher είναι Ελβετός και μάλιστα γερμανόφωνος. Γεννήθηκε το 1960 κοντά στη Βέρνη. Σπούδασε κλασσική μουσική κι αυτό φαίνεται από τις ομαλές συγχορδίες του. Κάποια στιγμή, πράγμα φυσιολογικό για ελβετό, άρχισε ν'ακούει γαλλική μουσική και μάλιστα όχι όποια κι όποια : Gainsbourg, Dutronc, Brassens. Μέσα στο πανέξυπνα μουσικά μυαλό του τα μίξαρε με τα αγγλόφωνα ακούσματά του (Dylan, Patti Smith αλλά και Johnny Cash) και το αποτέλεσμα ήταν μερικά masterpieces.Το στυλ του είναι περίεργο. Παίζει μια folk-pop που την εμπλουτίζει με σπάνιας ομορφιάς και απλότητας στίχους.Το καταπληκτικό είναι πως οι γαλλικοί στίχοι γράφτηκαν στα γερμανικά από τον ίδιον και μεταφράστηκαν στα γαλλικά από έναν σπουδαίο γάλλο, ο οποίος του απαγόρευσε να γράψει τ'όνομά του.

Ξεχώρισα δύο τραγούδια του και σας τα αφιερώνω

Tu me dois rien (δεν μου χρωτάς τίποτα)

On enterre ceux qui meurent, on garde les bons moments
j'ai eu quelques fois peur que tu m'oublies vraiement
(θάβουμε αυτούς που πεθαίνουν, κρατάμε τις όμορφες στιγμές
κάποιες φορές φοβήθηκα πως θα με ξεχάσεις στ'αλήθεια)





pas d'ami comme toi (φίλος σαν κι εσένα κανένας)