Έλεγα λοιπόν, ότι οι αναγνώσεις μου δεν ήταν ποτέ αυτές που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Για παράδειγμα, όταν στα 12 έπρεπε να διαβάζω Όλιβερ Τουίστ (για να είμαι in στις κουβέντες μου με την Νταίζη), η αδελφή μου μου έδινε και διάβαζα Ρούζενταλ "Στόχος η φθορά των συνειδήσεων". Αποτέλεσμα ; Όταν έπρεπε στα 19 να πολιτικολογήσω, οι σταλινικές μου καταβολές να παίρνουν το πάνω χέρι, αλλά, παρ'όλα αυτά, να μην με γράφουν στην ΚΝΕ. Γιατί; Γιατί ενώ θα έπρεπε να έχω διαβάσει για την κρατικοποίηση των παραγωγικών μέσων, εγώ είναι προφτάσει να διαβάσω τα "σημειώματα της φυλακής" του Γκράμσι.

Έτσι και τώρα. Χάνομαι ώρες μέσα στα blogs προσπαθώντας να καταλάβω. Κολυμπώ στα βαθειά της απέραντης βιβλιογραφίας-βιβλιοκριτικής βιβλίων που δεν γνωρίζω καν τον τίτλο. Και το χειρότερο; Τα αγοράζω, δοκιμάζω να τα διαβάσω αλλά δεν μου αρέσουν.

Ντρέπομαι φυσικά να το ομολογήσω.

Από την άλλη, λατρεύω τους φιλόσοφους. Μόλις όμως ξανοιχτώ, με αποκαλούν υλιστή νομικό ή, ακόμα χειρότερο, απλά υλιστή.

Δεν βγάζω άκρη.

Υπάρχει όμως η μουσική. Εκεί την πατήσατε. Είμαι ειδικός. Είμαι ειδικός γιατί είναι ίσως το μόνο πράγμα που αγάπησα, με εξαίρεση τον γιο μου.

Γι αυτό το έφτιαξα το blog.

Θέλω να στέλνετε ότι κομμάτι σας έκανε να γελάσετε, να κλάψετε, να προβληματιστείτε, να γαμήσετε, να κλωτσήσετε, να σκεφτείτε, να σκοτώσετε, να παραβιάσετε το νόμο, με άλλα λόγια να ξυπνήσετε ένα πρωί έχοντας βρει την αιτία που πρέπει να αναπνεύσετε.

Όλα δεκτά.