Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Στη μοναξιά σου γίνομαι χρώμα


Ο πρωϊνός μου καφές δεν ήταν ποτέ. Πόσο μάλλον ο απογευματινός μου.
Πάντοτε ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στην κλαψουριστή του φωνή και στο παραπονιάρικο τέμπο.

Ο Αντώνης Βαρδής μας άφησε χθες στα 66 του χρόνια. Αφού πρώτα τον είχαν πεθάνει πριν της ώρας του τα κοράκια εδώ και κάτι μέρες.
Ακούω πολλούς να ψιλο-κοροϊδεύουν τα τραγούδια του και δεν είναι δίκαιο.
Προσωπικά τον θεωρώ έναν καλό μουσικό, έναν μέτριο τραγουδιστή, έναν μεγάλο συνθέτη, έναν έτσι κι'έτσι στιχουργό.
Έγραψε μεγάλα τραγούδια. Πολύ μεγάλα. Και το μεγάλο τραγούδι, για όσους δεν κατέχουν από μουσική, δεν είναι το "σωστό" μουσικά. Είναι αυτό που διαπερνά αισθήσεις και μνήμες. Αυτό που σου μένει, σαν μια εικόνα που αγάπησες. Αυτό που σιγοψυθιρίζεις με ή χωρίς λόγο.
Και τέτοια ο Βαρδής έγραψε μπόλικα.
Άλλα τα είπε εκείνος κι'άλλα τα έδωσε στους περισσότερους μεγάλους έλληνες ερμηνευτές. Αλήθεια είναι, πως συνεργάστηκε και με διάφορους τίποτα. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Η δουλειά κάποιου (δεν θα κουραστώ να το λέω) δεν κρίνεται από τις κινήσεις του, τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία του. Το τσιτάτο "η τέχνη για το λαό" είχε ξεπεραστεί πριν ακόμα το εκστομίσει ο εμπνευστής του.

Το αφιερωματάκι του νταλικόφωνου περιέχει ελάχιστα τραγούδια ερμηνευμένα από άλλους. Ξεχώρισα μόνο το Francoise, πρώτο τραγούδι της πρώτης μπάντας στην οποία συμμετείχε (The Vikings) και κανά δυο άλλα με την Αλεξίου και τους Κατσιμιχαίους. Τα υπόλοιπα είναι απ'αυτόν. Όσα εγώ θα θέλω να θυμάμαι.

Καλημέρες

Francoise (The Vikings)
Θα 'Θελα Να Ήσουνα Εδώ
Θέλω Να Σε Δω
Από Πείσμα Θα Υπάρχω (με Π. Τερζή και Χ. Κατσιμίχα)
Δεν Θα Με Ξεχάσεις
Εδώ Σε Περιμένω
Φεύγω
Με Τους Αλήτες
Rock Μπαλλάντα (με Χ. Αλεξίου)
Στη Μοναξιά Σου Γίνομαι Χρώμα
Σχήμα Λόγου (με Χ-Π. Κατσιμίχα και Λ. Μαχαιρίτσα)