Καλημεροβδομάδα αγάπες.
Ωραίο καλοκαίρι ε; Σαν φθινόπωρο ένα πράμα (τσε βάλε).
Τεσπα, αυτό έχουμε, μ'αυτό κάνουμε.
Σήμερις, Δευτέρα του γιαραμπή, το νταλικόφωνο αποχαιρετάει τον λευκό θρύλο των blues, έναν από τους σημαντικότερους bluesmen όλων των εποχών και, πάντως, τον σημαντικότερο λευκό μακράν.
Τον Johnny Winter με τ'όνομα.
Που πέθανε όρθιος, with his boots on, πέντε μερούλες πριν, στις 16 Ιουλίου, στο ξενοδοχείο που έμενε, στην Ζυρίχη, δύο μόλις μέρες μετά την τελευταία του συναυλία, στο Cahors της Γαλλίας. Ήταν μόλις 70 ετών και είχε προγραμματίσει σειρά συναυλιών στο αμέρικα για τον Αύγουστο. Στις επάλξεις μέχρι το τέλος.
Γεννήθηκε στα 1944, είκοσι ακριβώς χρόνια πριν από μένα (23 Φλεβάρη), στο Texas. Αλμπίνος, όπως και ο μικρότερος αδελφός του Edgar, ξεκίνησε να παίζει μαζί του από πολύ νέοι. Στα 15 του ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι (School Day Blues), με τη μπάντα του Johnny and The Jammers. Από τότε κι'όλας παρακολουθούσε τους μεγάλους των blues και ονειρευόταν μια θέση ανάμεσά τους. Πράγμα που δεν άργησε και πολύ να γίνει.
Στα 24 του, στα 1968 κι'ενώ έχει ήδη ηχογραφήσει το πρώτο studio album του (The Progressive Blues Experiment - 1968) σ'ένα ανεξάρτητο label, ο φίλος του (και σπουδαίος κιθαρίστας) Mike Bloomfield τον κάλεσε να παίξει σ'ένα jam στη Νέα Υόρκη. Εκεί, παίζοντας ένα κομμάτι του B.B.King, ανάμεσα στομ κόσμο που τρελλάθηκε στο χειροκρότημα, ήταν και άνθρωποι της Columbia, οι οποίοι του πρότειναν συμβόλαιο και μάλιστα με την μεγαλύτερη προκοταβολή στην ιστορία της ηχογράφησης (μέχρι τότε ε;), 600 χιλιάρικα. Σε δολάρια.
Και δεν είχαν καθόλου άδικο αφού, με το δεύτερο studio album του (Johnny Winter), στα 1969, εκτοξεύεται στο top των blues. Με το τρίτο του (Second Winter - 1969) δε στρογγυλοκάθεται στον θρόνο του.
Ακολουθούν αναρίθμητες συναυλίες (ο Winter ήταν λάτρης του live), μία εκ των οποίων και η θρυλική παρουσία του στο Woodstock. Παράλληλα παίζει με πολύ μεγάλους της rock.
Με πάρα πολλούς, αλλά όχι με κάποιους που (κακώς) διαδόθηκαν από φήμες. Όπως (π.χ.) ο Jim Morrison, τον οποίο (σύμφωνα με δικά του λεγόμενα) δεν γνώρισε ποτέ.
Στα 1977, στο απόγειο της δόξας του, εκπληρώνει το μεγαλύτερο παιδικό του όνειρο : να παίξει δίπλα στον πατριάρχη των blues, τον Muddy Waters. Και δεν έπαιξε απλά μαζί του. Έκανε την παραγωγή σε τρία από τα καλύτερα albums του Waters, albums που κέρδισαν όλα βραβείο Grammy.
Υπάρχουν δύο "παράδοξα" αναφορικά με τον Winter. Το πρώτο είναι πως δεν κέρδισε ποτέ βραβείο για δικό του προσωπικό album. Όχι πως τον ένοιαζε κι'όλας, αλλά να, είναι περίεργο.
Το δεύτερο είναι, πως παρά τα 18 studio albums της καριέρας του (το 18ο αναμένεται με τρομαχτικό ενδιαφέρον τον Σεπτέμβρη φέτος), το 85% των ηχογραφήσεών του δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ επίσημα, παρά μόνο μερικά bootlegs. Αφήστε που, μερικά από τα ακυκλοφόρητά του κυκλοφόρησαν από άλλους σαν δικά τους. Και όμως, παρότι θα μπορούσε, δεν ζήτησε ποτέ δικαιώματα. έλεγε μόνο "δεν θέλω αυτά τα σκατά να κυκλοφορήσουν...είναι κακή μουσική..."
Στα 1988 μπήκε στο Blues Foundation Hall Of Fame και, στα 2003, πλασαρίστηκε στην 63η θέση των 100 Καλύτερων Κιθαριστων Όλων Των Εποχών του Rolling Stone.
Όποιος αγαπάει τα blues δεν γίνεται να μην έχει τον Winter σε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Το ίδιο ακριβώς και το νταλικόφωνο.
Ακολουθεί ένα αφιερωματάκι για πάρτη του. Και λέω αφιερωματάκι, γιατί είναι αδύνατο να χωρέσεις σε μία ώρα όλα τα διαμάντια που μ'αρέσουν. Δείτε το, άρα, σαν μία πρώτη επιλογή. Θ'ακολουθήσουν κι'άλλες. Το μόνο σίγουρο.
Εδώ το κατεβάζετε.
Bad Luck And Trouble
Mean Town Blues
Mean Mistreater
Dallas
Highway 61 Revisited
Rock and Roll Hoochie Koo
Guess I'll Go Away
Rock Me Baby
Bad Luck Situation
Self Destructive Blues
Tired Of Tryin'
Walkin' Thru The Park
Nickel Blues
Mojo Boogie
Dust My Broom
.jpg)
