Ξέρω, ξέρω.
Αλλά δεν απολογούμαι για την απουσία. Η μουσική βοηθάει στα πάντα, ακόμα και στις μαυρίλες. Μόνο που, σ'αυτές, την ακούς μόνος σου και δεν την μοιράζεσαι. Παλιός κανόνας της νταλίκας.
Που επανέρχεται ακατάπαυστα για να μας ξανακερδίσει.
Τέλος πάντων, αυτά είναι μέσα στη ζωή.
Σήμερα ξαναγεμίζουμε νοσταλγία. Με τον Rod Stewart της καρδιάς μας, των νιάτων μας, της ψυχής μας κι'ότι άλλο εσείς νομίζετε (ή θέτε).
Να πούμε κατ'αρχήν, ότι ο θεόμουρλος εγγλέζος (που νομίζουμε πως είναι σέξυ) δεν σταμάτησε ποτέ, από τα 1961, όταν και πρωτάρχισε δειλά-δειλά ν'ασχολείται με τη μουσική. Μ'αυτή την έννοια, είναι ένας από τους ελάχιστους της γενιάς του που το 'χουν καταφέρει.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι από τα 2001, όταν και κυκλοφόρησε το υπέροχο Human, είχε πέσει σ'ένα είδος εμπνευστικού ύπνου, αφού ό,τι κυκλοφόρησε από κει και πέρα ήταν από μέτρια ως κακά.
Αλήθεια είναι επίσης, ότι δεν έχασε το magic touch του σε καμία περίπτωση.
Και το αποδεικνύει περίτρανα με το 27ο ή 28ο (έχασα το μέτρημα) studio album του, το Time.
Δίσκος καταπληκτικός, Stewart σε παλιές μεγάλες στιγμές. Το rock του παρελθόντος μας, με τις εκπληκτικές εναλλαγές μπαλάντα-rythme section και με την υπέροχα χαρακτηριστική φωνή, που έκανε τα φυλοκάρδια να πεταρίζουν. Ίσως από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς.
Κυριολεκτικά "σα να μην πέρασε μια μέρα".
Και, για να πω την αμαρτία μου, μετά το πανηλίθιο Merry Christmas Baby (2012), περίμενα τα χειρότερα. Και βρήκα τα καλύτερα.
Κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο 13 Μάη 2013.
Καλή μας ακρόαση.
She Makes Me Happy
Can't Stop Me Now
It's Over
Brighton Beach
Beautiful Morning
Live The Life
Finest Woman
Time
Picture In A Frame
Sexual Religion
Make Love To Me Tonight
Pure Love
.jpg)
