Καλημέρα τζουτζούκες και τζουτζούκοι μου.
Σήμερα στο νταλικόφωνο μία από τις μεγάλες απογοητεύσεις για το πρώτο εξάμηνο του 2013.
Ίσως τη μεγαλύτερη, δεδομένης της μεγάλης αξίας αυτού του νεαρού αλλά και της μπάντας του. Και, πάντα, με βάση τις "μεγάλες προσδοκίες" ημών των πτωχών (πλην τιμίων) γκρούπις.
Θα μου πείτε, όταν ξαναμαζώχτηκαν, στα 2003, κι'αφού το 'χαν διαλύσει στα 1974 (για να ξεκινήσει την σόλο καριέρα του ο μορφονιός), οι Iggy Pop and The Stooges έδειξαν πως δεν το 'χουν πια. Εμείς βέβαια, λάτρεις τους, πιστέψαμε πως κάτι καλό θα βγει. Βασιζόμενοι κυρίως στα τεράστια που είχαν φκιάσει την περίοδο της δόξας τους (1967-1971), όταν δηλαδή δίδασκαν μουσική και σκηνική παρουσία, όταν δηλαδή έστρωσαν φαρδύ-πλατύ το δρόμο για το punk, που ερχόταν να σαρώσει τις εφηβικές μας τρυφερές υπάρξεις.
Φευ.
Από το The Weirdness (2007), το πρώτο τους δηλαδή studio album της "νέας εποχής", φάνηκε καθαρά πως οι μάγκες το πάνε χαρωπά προς την αρπαχτή.
Αλλά εμείς ακόμα ελπίζαμε.
Και ήρθε το Ready To Die για να μας επιβεβαιώσει την παραπάνω αρπαχτή.
Ένας δίσκος που βγάζει μόνο θόρυβο. Χιλιοπαιγμένα μουσικά κλισέ, ανεβασμένα riff κιθάρας (για να κάνει εντύπωση) και ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου.
Κρίμα κι'άδικο, γιατί ο τελευταίος σόλο δίσκος του Iggy (Apres - 2012), παρότι δίσκος με διασκευές, μας άφησε σε μια γλυκιά προσμονή.
Παραμένουν όμως γλυκίσματα της εφηβείας μας.
Γι'αυτό και η ανάρτηση.
Να πω μόνο, πως κυκλοφόρησε στις 30 του περασμένου Απρίλη.
Burn
Sex And Money
Job
Gun
Unfriendly World
Ready To Die
Dd's
Dirty Deal
Beat That Guy
The Departed
.jpg)
