Περπάτησα απρόσεκτα στα στραβωμένα σκαλοπάτια ψηλαφώντας έναν ορίζοντα κλειστό εξ'αρχής σε σοβαρές σκέψεις.
Σιγοτραγούδησα ένα τραγούδι που ποτέ μου δεν πρόσεξα, που ποτέ μου έψαξα να μάθω το νόημα των στίχων του.
Βασάνισα τη βελόνα του πικάπ μέχρι να βγει αίμα από το σόλο μιας κιθάρας που παίζει για τον εκάστοτε τυχερό.
Ανέχτηκα να βλέπω δίμετρους χλιμίντζουρες να περιφέρονται στα στέκια σαν θλιβερά τρόπαια.
Ζήτησα συγγνώμες όταν δεν έπρεπε και φέρθηκα σκληρά όπου νόμισα πως η ευγένεια είναι δείγμα αδυναμίας.
Κι'η βροχή ερχόταν κι'έφευγε σα να περιγελούσε τη λύσσα μου.
Σταμάτησα να παρακολουθήσω μια συνουσία από αδέσποτους γάτους και το ύφασμα με τα ψυχεδελικά σχέδια πάνω απ'το κρεββάτι ανέμισε σαν την παντιέρα της ειρωνείας.
Έχασα όσα έπρεπε να χάσω κερδίζοντας αυτά που θα χαρούν άλλοι.
Ξάπλωσα καταγής ανάσκελα για να μη χάσω δευτερόλεπτο απ'τα τραπέζια που αναποδογυρίζουν αδιάκοπα, δευτερόλεπτο απ'το ταβάνι που περιστρέφεται καθώς με πλησιάζει.
Γέλασα με τ'αστεία, ήπια για την παρέα, νοστάλγησα τις αμήχανες στιγμές μιας εποχής που χάνεται γιατί την έχουμε συνέχεια μπροστά στα μάτια μας.
Έψαξα.
Ταξίδεψα.
Μ'ενα αυτοκίνητο με χαλασμένο κασσετόφωνο, σε δρόμους βουνίσιους με ψιλόβροχο και κατολισθήσεις.
Και ξανά. Και ξανά.
Βυθίστηκα στη λήθη ενός ονείρου γεμάτο πανηγυρισμούς. Γεμάτο από λαμπερά, χορτάτα βλέμματα αγάπης. Που δεν πίστεψα.
Με κυνηγά η ιδιοτέλεια που ποτέ δεν είχα.
Το έμαθα πια.
Η Εγνατία δεν συναντά την Ομόνοια.
Αύριο λέω να φτιάξω μακαρόνια με κιμά.
Όσο δεν γίνεται.